Toen mijn man stierf, belde ik mijn ouders met tranen in mijn ogen. Ze zuchtten en zeiden: « We zijn druk op de verjaardag van je zus. We praten later wel. » Dagen gingen voorbij voordat ze verschenen – dit keer met een beleefde glimlach. « We dachten gewoon, » begon mijn vader, « aangezien de familie alles deelt… We verdienen een daling van 50%. » Mijn achtjarige dochter liep stilletjes naar hen toe, gaf hen een envelop en vroeg: « Daar kwamen jullie toch voor? » Ze openden het – en hun handen begonnen te trillen.

Het zien van zijn bewegingloze lichaam, wiens borst niet langer op en neer ging in het vertrouwde ritme dat me tien jaar in slaap had gebracht, was onwerkelijk. Ik verwachtte nog steeds dat hij zijn ogen zou openen en zou zeggen dat het allemaal een vreselijke, ingewikkelde grap was. De volgende paar uur waren een waas van papierwerk en onmogelijke vragen. Crematie of begrafenis? Welk pak vond hij het mooist? Het moeilijkste was thuiskomen, wetende dat ik mijn dochter moest vertellen dat haar vader nooit, maar dan ook nooit terug zou komen.

Hoofdstuk 2: Verjaardagsfeestje
« Waar is papa? » vroeg Lily zodra ze in de auto stapte, terwijl ze haar rugzak in haar kleine handjes klemde. « Hij heeft beloofd naar mijn tentoonstelling te komen. »

Ik stopte langs de kant van de weg en de wereld buiten ging door, zich niet bewust van onze privé-apocalyps. Ik nam haar kleine handjes in de mijne. « Lily, lieverd, » begon ik, de woorden klonken als glasscherven in mijn keel, « er is vandaag iets heel triests gebeurd. Papa voelde zich erg slecht op het werk en… en zijn hart stopte met werken. »

Haar gezicht fronste in een grimas van verontrusting, en haar blauwe ogen, zo veel als die van Kevin, zochten in mijn ogen naar antwoorden die logisch zouden zijn.

De onschuldige hoop in haar vraag brak iets diep vanbinnen. « Nee, schat. Dat kunnen ze niet. Dit… Papa is vandaag overleden. »

« Betekent dat dat hij niet thuis komt? » fluisterde ze. « Nooit? »

Toen ik knikte, niet in staat om te spreken door mijn tranen, liet ze een kreun horen die niet klonk als het menselijke, oeroude, pijnlijke geluid van een kinderwereld die instort. Ik omhelsde haar gewoon, en onze snikken vermengden zich in de verstikkende stilte van de auto.

Die nacht, toen ik Lily eindelijk in slaap bracht en een van Kevins vieze T-shirts in mijn handen hield, werd ik getroffen door het gewicht van het verlies. Ik ging op de koude tegels in de badkamer zitten en stortte volledig in. Ik had mijn moeder nodig. Ik had een vader nodig. Met trillende handen riep ik ze.

Mama nam op na de vijfde bel. Op de achtergrond klonken gelach en harde muziek. « Rachel? Kan ik je later bellen? We zitten midden in Sophia’s verjaardagsdiner. » Mijn zus werd veertig.

« Mam, » hoestte ik, « Kevin is vanmorgen overleden. Hij kreeg een hartaanval. Hij is er niet meer. »