« Geld? » Mark stamelde uiteindelijk, zijn stem onvast. « Wat—welk geld? »
Mijn grootvader richtte zich langzaam op, zijn gezicht werd donkerder van een soort woede die ik nog nooit eerder had gezien. « Beledig mijn intelligentie niet. Claire heeft niets ontvangen. Niet één cent. En nu geloof ik precies te weten waarom. »
De kamer werd volledig stil. Zelfs mijn baby werd stil.
Toen sprak opa weer—zijn woorden sneden recht door me heen.
« Denk je echt dat ik niet weet wat je hebt gedaan? »
De druk in de kamer werd verstikkend. Marks greep om de boodschappentassen werd steviger, terwijl Vivians ogen naar de deuropening schoten, alsof ze de kans op ontsnapping afwoog.
Opa zette een bewuste stap naar hen toe. « Al drie jaar, » zei hij kalm, « heb ik Claire geld gestuurd zodat ze een veilige toekomst kan opbouwen. Een toekomst die jullie allebei hadden gezworen te beschermen. En in plaats daarvan— » Zijn blik viel op de luxe tassen. « —jullie hebben er zelf een gebouwd. »
Vivian forceerde een nerveuze glimlach. « Edward, dit moet een soort bankfout zijn. Zeker— »
« Genoeg, » snauwde opa. « De rekeninggegevens komen rechtstreeks bij mij terecht. Elke overboeking ging op een bankrekening op Marks naam. Eentje waar Claire nooit toegang toe mocht. »
Mijn maag draaide om. Ik draaide me langzaam naar Mark. « Is het waar? Heb je dat geld voor me verborgen? »
Zijn kaak spande zich terwijl hij mijn blik ontweek. « Claire, luister… Het was krap. We hadden kosten— »
« Strak? » Ik liet een ademloze, gebroken lach ontsnappen. « Ik heb twee banen gehad tijdens mijn zwangerschap. Je liet me schuldig voelen omdat ik iets kocht dat niet met korting was. En al die tijd— » Mijn stem trilde. « —zat je elke maand op een kwart miljoen dollar? »
