Vivian stormde verdedigend naar voren. « Je begrijpt niet hoe duur het leven is. Mark moest zijn professionele imago behouden. Als mensen dachten dat hij het moeilijk had— »
« Worstelen? » Riep opa. « Je hebt meer dan acht miljoen dollar gestolen. Acht miljoen! »
Mark ontplofte eindelijk. « Prima! Ik heb het gepakt! Ik verdiende het! Claire zou nooit begrijpen hoe echt succes eruitziet—ze is altijd al geweest— »
« Genoeg, » zei opa scherp, zijn stem plotseling angstaanjagend kalm. « Je pakt vandaag je spullen in. Claire en de baby gaan met mij mee. En jij— » hij wees naar Mark— »zult elke dollar terugbetalen. Mijn advocaten zijn al voorbereid. »
Vivians gezicht werd kleurloos. « Edward, alsjeblieft— »
« Nee, » zei hij vlak. « Je hebt bijna haar leven vernietigd. »
Tranen stroomden over mijn wangen—niet alleen van verdriet, maar van woede, verraad en een overweldigend gevoel van bevrijding. Mark keek me nu aan, paniek verving zijn eerdere arrogantie.
« Claire… alsjeblieft, » fluisterde hij. « Je zou onze dochter toch niet van me afnemen, hè? »
De vraag verbaasde me. Ik had mezelf niet eens toegestaan zo ver vooruit te denken.
Maar op dat moment—mijn baby vasthoudend, omringd door gebroken vertrouwen—wist ik dat mijn antwoord alles zou veranderen.
Ik haalde langzaam en trillend adem voordat ik sprak. Mark reikte naar me uit, maar ik trok me instinctief terug en hield mijn dochter steviger vast.
« Je hebt alles van me afgenomen, » zei ik zacht. « Mijn beveiliging. Mijn vertrouwen. Mijn vermogen om me voor te bereiden op haar komst. Je liet me geloven dat we het nauwelijks overleefden. Je liet me me schamen omdat ik hulp nodig had. »
