Ik was in de keuken bezig met de salade toen Ivy opdook. Zijn gezicht was bleek, en er was iets in zijn ogen dat ik niet kon plaatsen. Spanning. Angst.
« Mama, » fluisterde ze terwijl ze discreet naderde. « Ik moet je iets laten zien in mijn kamer. »
Colin liep op dat moment de keuken binnen en zette zijn kenmerkende stropdas recht. Hij was altijd onberispelijk gekleed, zelfs voor informele gelegenheden thuis. « Waar fluisteren jullie beiden over? » vroeg hij met een glimlach die zijn ogen niet bereikte.
« Niets belangrijks, » antwoordde ik mechanisch. « Ivy heeft alleen hulp nodig met een opdracht. »
« Schiet op, » zei hij terwijl hij op zijn horloge keek. « De gasten komen over dertig minuten en ik heb je nodig om ze te verwelkomen. »
Ik knikte en volgde mijn dochter door de gang. Zodra we haar kamer binnenkwamen, sloeg ze plotseling de deur dicht, bijna te hard. « Wat is er, lieverd? Je maakt me bang. »
Ivy antwoordde niet. In plaats daarvan pakte ze een klein papiertje van haar bureau en gaf het aan mij, terwijl ze nerveus naar de deur keek. Ik vouwde het papier open en las de haastig geschreven woorden: Doe alsof je ziek bent en ga weg. Nu onmiddellijk.
« Ivy, wat is die grap? » vroeg ik, verbaasd en een beetje geïrriteerd. « We hebben geen tijd om te spelen. Niet met de gasten die arriveren. »
« Het is geen grap. » Zijn stem was slechts een fluistering. « Alsjeblieft, mam, vertrouw me. Je moet onmiddellijk dit huis verlaten. Bedenk alles. Zeg dat je ziek bent, maar ga weg. »
De wanhoop in zijn ogen verlamde me. In al die jaren moederschap had ik mijn dochter nog nooit zo serieus en bang gezien. « Ivy, ik maak me zorgen om je. Wat gebeurt er? »
Ze keek weer naar de deur, alsof ze bang was om gehoord te worden. « Ik kan het je nu niet uitleggen. Ik beloof je later alles te vertellen. Maar voor nu moet je me vertrouwen. Alstublieft. »
Voordat ik kon aandringen, hoorden we voetstappen in de gang. De deurklink draaide om, en Colin verscheen, zijn gezicht zichtbaar geïrriteerd. « Wat duurt er zo lang? De eerste gast is net aangekomen. »
Ik keek naar mijn dochter, wiens ogen stilletjes smeekten. Toen, op een onverklaarbare impuls, besloot ik hem te vertrouwen. « Het spijt me, Colin, » zei ik, terwijl ik mijn hand op mijn voorhoofd legde. « Ik voel me ineens een beetje duizelig. Ik denk dat het een migraine is. »
Colin fronste, zijn ogen vernauwden zich iets. « Daar, Mara? Vijf minuten geleden was je nog oké. »
