De realiteit begon eindelijk door te dringen. Koffers werden over de vloer gesleept. Er werden excuses gefluisterd. Angst verving arrogantie.

Omar stapte naar voren, zijn stem vastberaden.
« Je hebt gelijk. Ik had het eerder niet gezien, maar mijn familie ging over de grens. Dit had niet mogen gebeuren. »

Sofia knikte en keek op de klok.
« Een uur, » herhaalde ze.

Terwijl ze inpakten, verdween de controle die Denise dacht te hebben. Het terras vulde zich met bagage en het huis werd weer stil. Toen ze eindelijk vertrokken, wierp Denise nog een laatste bittere blik over haar schouder—leeg en verslagen.

Omar deed de deur dicht en zuchtte.

« Dank je, mam, » fluisterde Sofia, terwijl ze me stevig omhelsde.

« Dit is pas de eerste les, » antwoordde ik. « Laat nooit iemand je grenzen uitwissen. »

Nadat ze weg waren, voelde het huis bijna heilig in zijn stilte. Sofia liep door elke kamer en heroverde elke ruimte. Haar stappen waren nu rustig, haar ademhaling kalm. Voor het eerst voelde ze zich echt de eigenaar van haar huis.