« Ik weet niet wat ik zonder jou had gedaan, » zei ze later.
« Ik zal altijd aan je zijde staan, » zei ik tegen haar. « Niemand kan nemen wat van jou is tenzij jij het toestaat. »
Omar bleef dichtbij, vastbesloten haar te steunen. Hij had eindelijk begrepen dat respect voor een huis begint met het respecteren van de eigenaar.
In de weken die volgden herstelde Sofia de orde. Ze verwijderde herinneringen aan vernedering, herstelde wat beschadigd was en reorganiseerde het huis met opzet. Elke kleine verandering versterkte haar zelfvertrouwen.
Op een middag in de tuin zei ze zacht:
« Dit ging niet alleen over het huis. Het ging erom mijn stem weer te vinden. »
Ik glimlachte, trots. Ze had iets krachtigs geleerd: respect moet worden afgedwongen, en onafhankelijkheid vereist moed.
Het huis werd opnieuw een plek van vrede—een symbool van kracht, autonomie en eenheid. En we wisten allebei dat, wat de wereld ook bracht, duidelijke grenzen en wederzijds respect altijd zouden beschermen wat het belangrijkst was.
