Aanvallen en leugens
Toen kwam Diane het podium op.
Toen ze hoorde dat ik officieel de voogdij over Max wilde krijgen, besloot ze vuil te spelen. De beschuldigingen begonnen te regenen.
Ze vertelde de jeugdzorg dat ik Max elke dag uitschold, hem ‘s nachts alleen liet, en dat hij « vies » en « emotioneel instabiel » bij haar thuis kwam.
Ze beschreef onze kleine studio als een gevaarlijke plek, « vol drugs » en « gewelddadige mannen ». Een angstaanjagend beeld, volledig onwaar, bedoeld om iedereen die wilde luisteren ervan te overtuigen dat we niet alleen konden overleven.
Op een middag kwam ze aandringend op onze deur kloppen. De parels van haar ketting tinkelden bij elke beweging. Ze had een honingzoete, bijna meelevende glimlach.
« Ik wil je helpen, Ryan. Geef me Max. Je kunt altijd bij hem langskomen. »
Ik sloeg de deur dicht, mijn hart bonkte.
Diezelfde avond, terwijl ik tijdens de lunch aan het werk was, kreeg ik een telefoontje van mevrouw Harper, onze voormalige buurvrouw. Een gepensioneerde vrouw, zachtaardig maar standvastig, die mijn moeder al jaren kende en soms op Max paste tijdens mijn late uren.
Zijn stem, normaal kalm, trilde van woede.
« Ryan, een vrouw die beweert Max’ tante te zijn, belde me om te vragen of ik dacht dat je ‘capabel’ was om hem op te voeden. Ik zei haar dat als ze wilde leren hoe ze voor een kind moest zorgen, ze moest beginnen met het niet traumatiseren van de kinderen die ze al heeft. »
Tranen kwamen in mijn ogen.
« Dank je… echt waar, » fluisterde ik.
« Bedank me nog niet, » antwoordde ze. Ik zal zelf naar de rechtbank komen. Ze zullen meer nodig hebben dan leugens om Max van je af te pakken. »
En ze hield zich aan haar woord.
