Waarheid versus achterdocht
De dag dat de maatschappelijk werker arriveerde, verwachtte ik het ergste.
Maar in plaats van de chaos die Diane beschreef, vond ze Max op de grond zittend, gefocust op zijn ruimteschiptekeningen, zachtjes neuriënd. De borden waren schoon, de kleren netjes opgevouwen en de biljetten waren aan de muur geordend.
Ze merkte het kleine agendatje op waarin ik mijn werkschema’s opschreef, Max’ medische afspraken en onze dagelijkse lees- en spellingsoefeningen.
Ze zag het essentieel: een wanordelijke, uitgeputte, onvolmaakte liefde… maar echt.
En ze ontmoette mevrouw Harper, gewapend met een nauwkeurig verslag van elke dienst, elke gedeelde maaltijd, elke positieve interactie.
De maatschappelijk werker trok een wenkbrauw op.
« Mevrouw, het is… Extreem compleet. »
« Dat is goed, » antwoordde Harper kalm. Want deze gieren willen maar één ding: het geld van de jongen. »
« Hoeveel geld? » vroeg de maatschappelijk werker.
Ik verstijfde.
« Welk geld? Max heeft geen geld. »
In deze opgehangen stilte overviel me een zachte en fragiele zekerheid. Ondanks de angst, de leugens en de eindeloze nachten, zouden we er doorheen komen.
Want soms is liefhebben en vasthouden genoeg om een verschil te maken.
