De dag dat mijn dochter stierf, stond ik in haar kamer, met mijn gezicht naar haar lege bed. De lakens hadden nog steeds de plooien van de vorige nacht. De kussens droegen een klein spoor van zijn parfum. Ik huilde niet. Verdriet komt bij mannen zoals ik stilletjes binnen. Scherp, stil.

Mijn telefoon trilde. Nummer onbekend. Ik aarzelde om te antwoorden. Toen een kalme stem, te beheerst voor wat ze op het punt stond te kondigen: « Ik ben de werkgever van uw dochter. Ik heb iets ontdekt. Kom onmiddellijk naar mijn kantoor. En vertel het niet aan je schoonzoon of zijn moeder. Je kunt in gevaar zijn. »

Het woord gevaar heeft zich in mij vastgezet als een koud mes. Voordat ik kon reageren, voegde hij toe: « Ik stuur een beveiligingsteam om je te escorteren. Niet wachten. De communicatie werd verbroken.

Het huis leek plotseling smaller, alsof de muren wisten wat ik nog niet wist. Ik pakte mijn jas, deed de deur op slot en ging op weg naar de stad. De regen verdronk het asfalt. Mijn hart klopte mechanisch, als een motor die weigert af te slaan.

De torenhal was leeg. Te leeg. De privélift bracht me naar de bovenste verdieping. Toen de deuren opengingen, verstijfde ik. De persoon die op me wachtte was niet de baas. Zij was iemand waarvan ik nooit had gedacht dat ik ze nog zou zien: de moeder van mijn schoonzoon.

Zijn blik werd groot toen hij me zag. Een glimp van schuld trok over zijn gezicht, vluchtig. Op dat moment begreep ik dat het geen rouw meer was. Ze had daar niet moeten zijn. Niet in dit kantoor. Niet dat je van mij verwacht. Ze was te stil voor een vrouw die twee weken eerder haar schoondochter had verloren.

« Je had niet moeten komen, » fluisterde ze. « Hij had je niet moeten bellen. » Ik heb niets beantwoord. Ik keek naar zijn rusteloze handen, zijn ontwijkende blik, zijn haperende ademhaling. Ze wist iets. Iets zwaars, giftigs.

De baas verscheen achter haar, woedend. « Ik heb haar niet gebeld, » zei hij bijna defensief. « Ze kwam tien minuten geleden aan en probeerde me te overtuigen om te vertrekken voordat jij arriveerde. » Er is een verdenking op mij geprent.

Ik liep het kantoor binnen. Ze volgde het niet. De deur is dicht, op slot.