« Mijn deelneming, » begon de baas. « Laat me zien wat je gevonden hebt, » onderbrak ik. Hij aarzelde, vermeed mijn blik. « Dit gaat over de dood van uw dochter. »
Hij sleepte een map naar het bureaublad. Foto’s. Documenten. Tijdstempels. Alles kwam samen op één enkele hypothese, die ik nog steeds weigerde te formuleren. Mijn dochter was niet zomaar ingestort. Iemand had haar geholpen te sterven. Iemand dichtbij. Familie.
« Ze vertrouwde de verkeerde mensen, » fluisterde de baas. Zelfs voordat ik de laatste pagina las, wist ik over wie hij het had.
Ik heb niemand geconfronteerd. Niet meteen. De confrontatie is luidruchtig. De waarheid is echter dat we met gedempte stappen vooruitgaan. Ik nam het dossier mee naar huis, verborgen onder mijn jas, als een gewond dier dat kan bijten. Het bewijs was fragmentarisch. Genoeg om te suggereren, niet om te vernietigen.
Dus ik heb het afgemaakt. Telefoonrecords. Ongelezen berichten. Gesprekken verwijderd maar hersteld via vergeten back-ups. Financiële overboekingen tussen mijn dochter en haar schoonmoeder. Daarna de CCTV-beelden van de parkeerplaats van zijn werkplek. Aangepaste roosters. Sporen uitgewist.
Haar laatste telefoontje was voor haar man. Een gemiste oproep, twee minuten voor zijn dood. Twee minuten. De locatiegegevens toonden aan dat hij niet thuis was, in tegenstelling tot wat hij beweerde. Hij was vlak bij zijn kantoor.
Ik heb de medische rapporten bekeken. De blauwe plekken op zijn armen kwamen niet overeen met een onbedoelde val. De hoek. Druk. Iemand had hem gepakt. Onderhouden. Laat het dan los.
Ik bleef stil. Ik observeerde. De schoonmoeder, te aanwezig, te enthousiast in de organisatie van de ceremonie. De echtgenoot, die de rouwende weduwnaar speelt, laat soms een slecht ingehouden schuldgevoel doordringen. Ik heb het geïntroduceerd. De waarheid weet hoe ze moet wachten. Ik ook van jou.
