Hij reageerde niet. Hij schoof het ontbijt heen en weer op zijn bord, nam een paar afwezige happen en ging toen weer verder met scrollen.
Nala stond naast de tafel, haar handen losjes gevouwen voor haar schort, en wachtte ongemakkelijk voor het geval hij nog iets nodig had.
Hij zei niets.
De stilte tussen hen was zo intens en koud dat het leek alsof de stoom die uit de koffie opsteeg, werd overstemd.
Nala probeerde zich de laatste keer te herinneren dat ze samen hadden ontbeten met een echt lachje. Misschien twee, drie jaar geleden? Vóór de late avonden op kantoor, vóór de eindeloze zakenreizen, vóór de afstand die begon te veranderen in iets duisters.
« Is Zariah wakker? » vroeg hij uiteindelijk, nog steeds zonder zijn blik op te heffen.
« Ja, lieverd. Ze staat onder de douche. Ze komt zo ontbijten, » antwoordde Nala.
En ja hoor, een minuut later klonken er zachte voetstappen van de trap.
Zariah, hun zevenjarige dochter, rende binnen in haar nette schooluniform. Haar glimlach was stralend, een scherp contrast met de zware lucht in de keuken.
« Goedemorgen, mama. Goedemorgen, papa. »
Ze gaf Nala een kus op de wang en liep toen naar haar vader.
Voor het eerst die ochtend legde Tmaine zijn telefoon weg en forceerde een lichte glimlach.
« Goedemorgen, prinses. Eet smakelijk. Papa brengt je vandaag naar school. »
« Wauw, ik ga met papa mee! » gilde Zariah opgetogen.
Nala slaakte een zuchtje van opluchting. Tenminste tegenover Zariah probeerde hij zich nog steeds als een warme, liefdevolle vader te gedragen. Dit korte ontbijt was de enige echte familietijd die ze nog hadden.
Toen Zariah klaar was met eten, stond Tmaine meteen op, pakte zijn aktetas, kuste zijn dochter op het voorhoofd en liep naar de voordeur.
Zoals altijd liep hij langs Nala alsof ze onzichtbaar was.
Geen afscheid.
Geen kus op de wang.
Zelfs geen blik.
Een moment later verstomde het gebrul van zijn luxe auto in de rustige Amerikaanse straat en bleef Nala alleen achter in het veel te grote huis.
De rest van de ochtend bracht ze door met haar vertrouwde routine: de tafel afruimen, afwassen, de was verwisselen, elke kamer opruimen. Ze bewoog zich met geoefende efficiëntie, kussens rechtzetten, oppervlakken afnemen, schone kleren opvouwen.
Ze zei tegen zichzelf dat als het huis maar brandschoon bleef, als het eten maar lekker genoeg smaakte, als ze maar stil genoeg bleef… misschien zou de oude versie van Tmaine wel terugkomen. Degene op wie ze verliefd was geworden. Degene met wie ze vroeger altijd lachte in kleine appartementen en op de schappen van de supermarkt.
Maar die versie van hem lijkt al lang geleden verdwenen te zijn.
Om twaalf uur reed Nala naar Zariahs privéschool om haar op te halen. Dit was haar favoriete moment van de dag. In de rij SUV’s en minibusjes voor het bakstenen schoolgebouw boog Nala zich gretig voorover, wachtend op dat bekende figuurtje.
Toen Zariah in de auto stapte, was ze al aan het praten.
« Mama, vandaag heb ik vijf gouden sterren van de juf gekregen! Ik heb de vraag goed beantwoord, » tjilpte ze vrolijk, terwijl ze met haar benen zwaaide.
« Wow, wat is mijn dochter slim, » zei Nala oprecht, terwijl ze haar hand uitstak om zachtjes in haar neus te knijpen.
Op de terugweg door de wijk Georgia nam Nala elk woord in zich op dat haar dochter zei over haar vrienden, de tekenles en haar lunchtrommel. Die paar minuten voelde alles normaal.
Toen ze thuiskwamen, knielde Nala neer om Zariah te helpen haar schoenen uit te trekken in de hal.
Toen hoorde ze het: het gerommel van een motor die voor de voordeur stopte.
Een koerier in uniform riep haar naam.
« Mevrouw Nala? Ik heb een bestelling voor u. »
Ze fronste. Ze had niets besteld.
Ze liep naar de deur en nam een grote, dikke bruine envelop aan. Er stond geen persoonlijke naam van de afzender op, alleen het logo van een advocatenkantoor in de rechterbovenhoek.
Nala’s hart begon in haar borstkas te bonzen.
« Wie is daar, mama? » vroeg Zariah, terwijl ze haar naar de deur volgde.
« Ik weet het niet, prinses. Waarschijnlijk gewoon wat saaie post, » zei Nala, terwijl ze haar stem dwong rustig te blijven. « Ga je omkleden, en dan gaan we lunchen, oké? »
Zariah knikte en rende de trap op.
Nala ging op de bank in de woonkamer zitten, de envelop zwaar in haar trillende handen. Het licht van het grote raam aan de voorkant viel over de salontafel toen ze de envelop openscheurde.
Er lag een dikke stapel papier in.
Ze pakte de eerste pagina op.
De vetgedrukte kop bovenaan de tekst deed de lucht uit haar longen ontsnappen.
“Verzoekschrift tot ontbinding van het huwelijk.”
Nala’s wereld leek te stoppen met draaien. Haar oren suisden. Ze las de woorden opnieuw, in de hoop dat ze een fout had gemaakt, dat de pagina op de een of andere manier iets anders zou zeggen als ze met haar ogen knipperde.
Maar het veranderde niet.
Eiser: Tmaine.
Verdachte: Nala.
Reden voor de rechtszaak: De vrouw is volledig tekortgeschoten in haar verantwoordelijkheden als echtgenote.
Nala voelde zich ziek.
Mislukt.
Ze had haar carrière op zijn verzoek opgegeven en zich gewijd aan dit huis, aan hun dochter. Ze zorgde ervoor dat zijn overhemden elke ochtend gestreken werden, zijn maaltijden klaar stonden en zijn huis vredig was.
Wat bedoelde hij met ‘mislukt’?
Ze bleef lezen, ook al werd haar zicht wazig.
De eisen waren streng.
Tmaine vroeg niet alleen om een scheiding. Hij eiste de volledige voogdij over Zariah, omdat Nala emotioneel instabiel was en niet in staat was hun dochter goed op te voeden.
Het ergste was dat hij volledige zeggenschap eiste over alle huwelijksbezittingen, inclusief het huis waarin ze woonden. Volgens hem had Nala geen enkele financiële bijdrage geleverd en was alles uitsluitend door zijn toedoen opgebouwd.
Nala gleed van de bank en zakte neer op de koude, hardhouten vloer. De papieren vlogen om haar heen, alsof er puin was gevallen bij een explosie.
Dat was het dan.
Daarom was hij al maanden zo koud, zo afstandelijk en zo berekenend.
