Ik heb mezelf niet verdedigd. Ik heb geen weerstand gebied. Ik herinnerde me gewoon elk gezicht, elke gezichtsuitdrukking, elke ondoordachte bekentenis.
Die avond reed ik naar huis, mijn kleren nog nat en mijn geest ijskoud.
Ik liep het appartement binnen, deed mijn schoenen uit en ging meteen naar de badkamer. In het felle gele licht zag ik de roodheid van mijn huid door de wijn, een lichte snee op mijn jukbeen, waar de rand van het glas me waarschijnlijk had gekrabd. Ik waste langzaam en voorzichtig mijn gezicht totdat er geen roodheid meer over was.
Toen stond ik in de deuropening van mijn kleine woonkamer en keek rond.
Een tweedehands bank waar ik in een kringloopwinkel voor had gedeald. Een salontafel van IKEA, die ik zelf om middernacht heb samengesteld. Ingelijste schilderijen die ik één voor één kocht toen er een uitverkoop was. Een klein buitenbalkon met kerstverlichting en verwelkend basilicum.
Ze wilden het.
Ze wilden wat ik heb geleden, huilde en verzamelde. Ze wilden me dwingen te gehoorzamen.
Interessant.
Ze dachten dat ik geen invloed op hen had.
Fascinerend.
Ze hadden het mis.
Heel, heel slecht.
Ik haalde een notitieboekje uit mijn werktas en ging aan tafel zitten. Jarenlang als juridisch assistent hebben me geleerd altijd met een plan te beginnen als er iets ingewikkelds opgelost moet worden.
Bovenaan de pagina schreef ik: DINER – INCIDENT MET WIJN.
Hieronder schreef ik elk detail op dat ik me herinnerde. Het tijdstip waarop mijn vader me zei te komen. Zijn exacte woorden over « het appartement overdragen ». Jess’ woorden: « Je had beloofd erover na te denken. » De manier waarop ze fluisterde: « Je verdient het. » Mijn eigen: « Dat was je laatste fout. »
Toen opende ik een nieuwe pagina en schreef: PATROON VAN GEDWONGEN ACTIE.
zie meer op de volgende pagina Adverteren
