Dat was alles wat nodig was.
Ik liep naar mijn zus toe totdat we op een paar centimeter van elkaar verwijderd waren. « Je hebt ze ingehuurd, » zei ik zacht. « Of mama wel. Hoe dan ook—je wist het. »
Chloe slikte moeizaam. « Ik—Lauren, het had niet zo moeten zijn. »
« Zoals wat? » vroeg ik. « Mag het niet gebeuren voor getuigen? »
Haar lippen trilden. « Mama zei dat als we de papieren zouden krijgen, je moest meewerken. Ze zei dat je na de huwelijksreis zou kalmeren, en dan zou het allemaal voelen… normaal. »
Normaal. Alsof het uit mijn huis gedwongen worden gewoon een fase was waar ik overheen groeide.
De live-feed betrapte de indringer die mijn kluis opende—degene die mijn moeder Chloe had opgedragen te vinden. Hij had de code niet, maar hij had wel gereedschap. Hij begon het slot te bewerken.
De agent naast mij zei: « We hebben gegronde reden. We gaan verhuizen. »
Ik staarde naar het scherm. « Als hij krijgt wat hij wil, » mompelde ik, « zullen ze beweren dat ik het nooit heb bezeten. Ze maken er een familie-‘overeenkomst’ van. »
Ethan pakte mijn hand, stevig. « Niet vanavond, » zei hij. « Nooit. »
In de verte—vaag opgepikt door mijn penthouse-microfoon—begonnen sirenes te loeien.
De indringer verstijfde.
Hij rende.
Maar mijn camera’s volgden hem, en mijn systeem bleef opnemen terwijl hij door de gang rende—recht de trap in… waar een andere camera wachtte.
Daarna schakelde de live-feed over naar de lobby van het gebouw: glazen deuren, felle lichten en twee agenten die binnenstormden en bevelen riepen.
De indringer kwam tot stilstand.
En achter de lobbybalie, duidelijk opgevangen in het beeld, was een bekend silhouet te zien—klein, elegant en onmiskenbaar.
Mijn moeder.
