Deel 4 — De Nasleep

De balzaal werd niet alleen stil—hij werd elektrisch, alsof elke gast vergeten was hoe hij tegelijk moest ademen.

Op het scherm stond Diane in de lobby van mijn gebouw met haar jas aan, haar tas te stevig vasthoudend. Ze zag eruit alsof ze iemand wilde begroeten—misschien die naar buiten zou leiden, misschien onschuldig zou doen als er iets misging. Toen de indringer in beeld kwam, schoot haar hoofd omhoog.

Toen stormde de politie binnen.

« Handen waar we ze kunnen zien! » riep een agent.

Mijn moeder hief langzaam haar handpalmen op, alsof zij het slachtoffer was. « Dit is belachelijk, » riep ze. « Ik wacht gewoon op mijn dochter. » Boeken over opvoedingsadvies

De indringer probeerde weg te lopen, maar een andere agent greep hem. In de chaos echoden Chloe’s eerdere woorden in mijn hoofd: « Mama zei dat als we het papierwerk zouden krijgen… »

In de balzaal maakte Chloe een klein geluidje en bedekte haar mond. Ze zag er niet slecht uit. Ze zag eruit als iemand die eindelijk besefte dat het « plan » echte gevolgen had—handboeien, aanklachten, publieke schaamte.

Ethan pakte voorzichtig de microfoon uit mijn hand en zette hem op tafel, waarna hij mijn moeder aankeek. Zijn stem droeg—beheerst, woedend. « Je probeerde mijn vrouw te beroven op onze huwelijksnacht. »

Diane’s ogen flitsten. « Ik beschermde de familie. »

Ik lachte één keer, kort en scherp. « Nee, » zei ik. « Je beschermde controle. »

Een van de officieren in de balzaal stapte dichterbij. « Mevrouw, we hebben u nodig om met ons mee te gaan om vragen te beantwoorden. »

Mijn moeder keek rond naar de gasten alsof ze de kamer nog steeds naar haar wil zou buigen. Maar dit was niet langer onze keukentafel. Dit was een kamer vol getuigen—en een scherm vol bewijsmateriaal.

Terwijl Diane werd weggeleid, draaide ze haar hoofd naar mij toe. « Je zult hier spijt van krijgen, » spuugde ze. « Je hebt alles verpest. »