Ik bleef praten, kalm als een nieuwslezer. « Ter context, » zei ik in de microfoon, « heeft mijn gebouw een privé beveiligingssysteem. Nadat iemand probeerde toegang te krijgen tot de servicegang, heb ik alles geüpgraded—deursensoren, gangcamera’s, interne bewegingsdetectoren. Ik heb het niet aangekondigd. Ik heb het net geïnstalleerd. »
De beelden schakelden over naar een binnencamera: mijn woonkamer, minimalistisch en helder, mijn kunst aan de muren, mijn bank met de deken waar ik dol op was. Toen kwam Chloe binnen alsof ze het bezat.
Chloe: « Ik kan niet geloven dat ze zo leeft. Het is enorm. »
Diane: « Het zou van jou moeten zijn. We lossen dat op. »
Chloe liep naar mijn slaapkamergang. « Wat nemen we mee? »
Diane: « Nog niets. We documenteren. Als ze tegen ons vecht, laten we haar zien dat ze instabiel is. We presenteren het als bezorgdheid. Maar eerst—zoek de kluis. »
Mijn vingers werden gevoelloos. Ik dacht terug aan de terloopse vraag van mijn moeder maanden eerder—had ik iets « belangrijks » thuis gehouden?
Op het scherm rommelde Chloe door lades terwijl mijn moeder foto’s maakte met haar telefoon: de plattegrond, de kast, het balkonuitzicht. Toen zag Chloe de map op mijn bureau—de eigendomsdocumenten die ik domweg netjes had achtergelaten.
Chloe: « Hier. Akten. Hypotheekafschriften. »
Diane: « Goed. Maak alles op de foto. Als ze erop staat dat het alleen van haar is, herinneren we haar eraan wat familie betekent. »
Een stem in de menigte doorbrak de stilte. « Oh mijn God. »
Stoelen geschraapt. Er gingen gefluister. Uiteindelijk keek ik naar rechts.
Ethan stond stijf naast zijn ceremoniemeester, zijn mond licht open. Toen onze blikken elkaar ontmoetten, flitste eerst verwarring—daarna woede, daarna iets fel en beschermends. Hij liep naar me toe, maar ik stak een vinger op zonder me van het scherm af te wenden. Nog niet.
