Deel 2 — Het Scherm Vertelt De Waarheid

De kamer werd volkomen stil.

In eerste instantie leek de video onopvallend: een stille gang in mijn gebouw, warm licht, de camera licht gericht op mijn voordeur. Toen verscheen er een tijdstempel in de hoek—23:43 uur, drie weken eerder—en iemand verscheen in beeld.

Chloe.

Ze droeg een honkbalpet laag opgetrokken en droeg een hoodie die niet paste bij haar gebruikelijke te gepoetste persona. Een tweede figuur volgde haar—mijn moeder. Haar haar was naar achteren gebonden, een draagtas over haar schouder alsof ze op weg was naar een training. Dit was dezelfde vrouw die altijd beweerde dat ze nooit tijd had om mijn appartement te bezoeken, en nu recht op mijn deur afliep.

Een golf van verbijsterde fluisteringen trok door de balzaal. Ik voelde het door me heen gaan als een windvlaag.

Ik draaide me niet naar de menigte. Ik keek niet naar Ethan. Mijn blik bleef op het scherm gericht. Ik kon het me niet veroorloven te reageren—niet vanavond.

Op de video controleerde Chloe de gang en scande beide richtingen. Mijn moeder greep in haar tas en haalde er een sleutel uit.

Toen kwam het geluid door—opgepikt door de microfoon van de camera—stil, maar onmogelijk te verwarren.

Chloe: « Weet je zeker dat dit de juiste is? »

Diane: « Natuurlijk weet ik het zeker. Ik zag haar hem aan de haak in de keuken hangen. Ze denkt er nooit aan haar reservekleding op te sluiten. Ze is altijd onvoorzichtig geweest. »

Mijn hart trok samen, niet omdat ik verrast was, maar omdat het hardop horen voelde alsof ik in het openbaar opengesneden werd.

De deur ging open.

Op het scherm glipten ze naar binnen.

In de balzaal hapte iemand naar adem. Sommige mensen lachten nerveus, alsof ze niet konden verwerken wat ze zagen. Anderen draaiden hun hoofd om, op zoek naar mijn moeder in de menigte.