Er waren geen hartverscheurende kreten, geen spanning. Integendeel, ze kroop zelfverzekerd in mijn armen en, zo leek het, zuchtte ze zelfs van opluchting. « Maar waarom huil je alleen ‘s ochtends, mijn lief? » fluisterde ik, terwijl ik de bovenkant van zijn hoofd kuste.
Ola pakte mijn vinger met haar kleine handje en keek me aandachtig in de ogen, alsof ze me iets wilde vertellen. Toen begon ik een patroon in zijn gedrag te zien. ‘s Ochtends, toen Lesha thuiskwam, werd ze hysterisch.
Overdag waren mijn schoonmoeder en ik prikkelbaar en moe. ‘s Avonds, als we alleen waren, heerste de rust. Toen Alexei terugkwam, veranderde alles.
Toen hij zijn dochter naderde, spande zijn lichaam zich weer aan. En zodra hij haar vastgreep, slaakte ze een schelle kreet. Weer.
Lesha probeerde haar irritatie niet te verbergen. « Wat voor kind is er zo problematisch? » Ik hield zijn reactie goed in de gaten. Geen greintje mededogen, geen enkele poging om te begrijpen wat er aan de hand was.
Gewoon een koude irritatie. Ja, Ola huilde echt in zijn aanwezigheid. Maar was het gewoon toeval, of was er iets anders? Ik kon nog steeds niet geloven dat mijn man, de man van wie ik hield, de oorzaak van haar angst kon zijn.
Ik duwde die gedachten weg. Ze leken monsterlijk, verraderlijk. De volgende dag maakte ik een afspraak voor Ola bij de kinderarts.
Ik moest zeker weten dat het goed met haar ging, dat ze huilde door een ziekte. We stonden meer dan een uur in de rij in een zinderende gang, gewiegd door het gehuil van de andere kinderen. Uiteindelijk werden we geroepen.
