Maar ik ben er overdag niet. Valentina Andreevna is bij haar. « Dan creëer je problemen voor mama. »
Leshy’s toon werd scherper. « Ik wil dat je meer verantwoordelijkheid op je neemt en eindelijk een echte moeder wordt. » Ik wilde protesteren, schreeuwen dat ik al alles deed wat ik kon, verdeeld tussen werk en thuis, maar de woorden bleven in mijn keel steken.
Misschien heeft ze gelijk? Ik breng echt minder tijd met Ola door sinds ik ben gaan werken. Misschien voelt mijn dochter het en gedraagt ze zich daarom zo? Het schuldgevoel drukte zwaar op me. De volgende ochtend werd ik wakker voor zonsopgang.
Ola was al wakker, haar kleine armpjes trilden. Zodra ik bij de wieg kwam, liet ze diezelfde wanhopige en angstige kreet horen. Ik nam haar in mijn armen en voelde de pijn en machteloosheid in mijn hart.
« Ik besloot haar haar meest elegante lichtroze bodysuit aan te trekken, mijn favoriet, met geborduurde konijntjes. Misschien zou een mooie outfit je opvrolijken, mijn kleintje? Fluisterde ik, terwijl ik haar kuste. Toen Valentina Andreevna arriveerde, gaf ik Olia terug aan haar, gekleed in hetzelfde pak, en met een zwaar hart ging ik aan het werk.
Ik was de hele dag nerveus. Toen ik eerder thuiskwam dan normaal, vond ik mijn schoonmoeder zich klaarmaken om te vertrekken. Ola lag in haar armen, maar onze dochter droeg een ander simpel wit jumpsuit.
« Oh, waarom heb je zijn kleren veranderd? » vroeg ik, terwijl ik probeerde nonchalant te klinken. « Ze boerde zo hard dat ze vies werd, » antwoordde Valentina Andrejevna nóom. « Dus heb ik hem schone kleren aangetrokken. »
« Ik begrijp het, » greep ik Ola. « Waar is het roze? In de wasmachine? « Ja, ik heb het meteen gewassen en in de machine gedaan, » antwoordde ze, terwijl ze al haar schoenen aantrok in de gang.
