De opname eindigde met een klik.
Ik zat daar, verlamd. Mijn geest probeerde het te verwerpen. De bloemen. De reis naar Parijs. De manier waarop hij naar mijn schilderijen keek.
Het was allemaal een investering. Ik was geen persoon voor hem. Ik was vee. Ik was een cheque die hij verzilverde om zijn eigen leven te redden van woekeraars.
« Hij… hij ging mij verkopen? » bracht ik uit, terwijl ik misselijk werd.
« Hij ging je vermoorden, Maya, » zei Sarah, terwijl ze me met tranen in haar ogen aankeek. « Hij is geen prins. Hij is een in het nauw gedreven rat. »
« Waar gaan we heen? » vroeg ik, terwijl ik mijn gezicht afveegde. « We moeten ons verstoppen. »
« Nee, » zei Sarah met opeengeklemde kaken. « We zijn klaar met verstoppen. We gaan naar het politiebureau. »
« Hij heeft mannen! Hij heeft geld! »
« En we hebben bewijs, » zei Sarah. Ze wees naar een klein koeltasje op de achterbank. « Ik heb hem niet zomaar opgenomen. Voor de ceremonie ben ik stiekem de cateringtent binnengeglipt. Ik heb een monster van het glazuur van de bovenste laag gestolen – die voor jou gereserveerd was. Het zit in die koelbox. »
We reden het bureau binnen. Ik liep naar binnen, een bruid in een vernielde, met glas gevulde jurk, met het bewijs van mijn eigen moordcomplot in haar handen.
De politie luisterde naar de opname. Ze testten het glazuurmonster onmiddellijk. De testkit kleurde donkerpaars. Positief voor dodelijke hoeveelheden ketamine.
Terug in de Grote Serre was David volledig in de weer met het beperken van de schade. Hij stond op een stoel en sprak de verwarde gasten toe met een blik van geoefende angst.
« Het spijt me zo, » zei hij, zijn stem trillend van gespeelde emotie. « Mijn lieve Maya… ze heeft een mentale klap gekregen. De druk van de bruiloft was te groot. Ze is weggelopen. Ga alsjeblieft allemaal naar huis. Ik moet haar gaan zoeken. »
Hij probeerde de kamer leeg te maken zodat zijn team ons kon opsporen.
Toen begonnen de sirenes te loeien.
Zes politiewagens kwamen piepend tot stilstand bij de ingang. Een SWAT-team stormde door de deuren.
De kapitein liep de dansvloer op, gevolgd door Sarah en mij. Ik droeg nog steeds mijn jurk, maar ik zag er niet meer uit als een slachtoffer.
David zag me. Even leek hij opgelucht, denkend dat zijn mannen me te pakken hadden. Toen zag hij de politie.
Hij probeerde de rol nog een laatste keer te spelen. Hij rende met open armen op me af. « Maya! Oh, godzijdank! Lieveling, gaat het wel? Je hebt een aanval gehad… »
Ik deed een stap naar voren. De kamer werd stil.
Ik heb niet geschreeuwd. Ik heb niet gehuild.
Ik liep recht op hem af. Hij rook naar zweet en angst.
Ik hief mijn hand op en sloeg hem. Een hard, krakend geluid galmde door de hal.
« De voorstelling is voorbij, David, » zei ik met een kalme, koude stem. « Je schuld is afbetaald. Maar je betaalt hem af met twintig jaar federale gevangenisstraf. »
Agenten vielen hem aan. Ze werkten hem tegen de grond en boeiden zijn handen op zijn rug. Zijn huurlingen werden bij de uitgangen opgepakt.
Terwijl ze hem wegsleepten, keek hij me aan, zijn masker verdwenen, en onthulde de holle, zielige man eronder. « Ik hield van je, » loog hij wanhopig.
« Nee, » zei ik. « Je vond het prijskaartje geweldig. »
De zon kwam op boven de oceaan terwijl we op het strand zaten, een paar kilometer van het politiebureau. We hadden een klein kampvuurtje gemaakt van drijfhout.
Ik stond bij het vuur, rillend van de ochtendkou. Ik trok mijn kapotte trouwjurk uit. Hij woog zwaar door de leugen die ik had geleefd.
Ik gooide het in de vlammen.
