Mijn vader, ondanks dat hij de welvarende eigenaar was van een keten autogarages, nam nooit meer contact met me op. Geen telefoontje. Geen cent. Niet eens een poging.
De vader van mijn kind bleef ook niet. Twee weken nadat ik vertrok, stopte hij met reageren. De beloften betaalden nooit luiers, huur of ziekenhuisrekeningen.
Dus vond ik mezelf alleen.
Ik huurde een klein, vervallen studio-appartement aan de rand van de stad. De muren waren geïnfecteerd, de verwarming grillig, maar het was mijn toevluchtsoord. Ik werkte ‘s nachts als schoonmaakster in kantoorgebouwen, en overdag vulde ik supermarktschappen tot mijn lichaam het niet meer aankon.
Ik ben alleen bevallen. Zonder familie. Zonder feest. Alleen ik, mijn pasgeborene, en een gefluisterde belofte: « Het komt goed. Hoe dan ook. »
En dat is wat er gebeurde.
Liam is mijn wereld geworden.
Zodra hij kon lopen, vergezelde hij me overal. Toen hij vijf jaar oud was, vroeg hij me al of we genoeg zouden hebben om de elektriciteit te betalen. Op zijn vijftiende werkte hij parttime in een lokale garage. Tegen de tijd dat hij zeventien was, had hij genoeg gespaard om een oude pick-up te kopen, zonder hulp, zonder krediet.
Hij droomde ervan zijn eigen werkplaats te openen.
Ik was trots op hem. Van zijn ernst, zijn vastberadenheid, zijn hart.
Dus, op zijn achttiende verjaardag, toen ik hem vroeg wat hij wilde voor zijn verjaardag, verwachtte ik zijn antwoord niet.
« Ik wil mijn grootvader zien. »
Ik had de waarheid nooit voor hem verborgen. Ik weigerde schande te brengen in de plaats van mijn vader. Toch had ik nooit gedacht dat Liam hem zou willen ontmoeten.
« Weet je het zeker? » vroeg ik.
Hij knikte. « Ik hoef hem niet uit te schelden. Gewoon om hem in de ogen te kijken. »
Ik heb niet aangedrongen.
