De volgende dag was het doodstil. Leeg. Rond het middaguur klopte er iemand op de deur. Het was Tyrell, de jonge buurman. Vriendelijk en respectvol.
Hij hielp me met mijn telefoon… en toen zag hij de foto’s.
Mijn familie. Op een strand. In Cancún. Lachende gezichten, cocktails, een luxe hotel. De dag ervoor gepubliceerd. Op mijn verjaardag.
Ze hadden de reis niet uitgesteld. Ze waren zonder mij vertrokken.
Ik heb toen mijn e-mails gecontroleerd. Een boekingsbevestiging. Een volle week. Betaald met mijn kaart.
Ze waren me niet vergeten.
Ze hadden me gebruikt.
Toen André terugkwam met een haastig gekocht stuk taart, begreep ik pas hoezeer hij me als een middel zag, en niet als een moeder.
« Het was gewoon een verjaardag, » vertelde hij me.
Ik antwoordde kalm: « Ik ben je moeder, niet je portemonnee. »
Kort daarna ontmoette ik Nora, een voormalig rechter die oudere vrouwen helpt. Samen ontdekten we dat mijn rekening geleidelijk aan leeg was geraakt. Vakanties, sieraden, persoonlijke uitgaven.
Eindelijk zag ik het helder.
Toen André terugkwam om me om 40.000 dollar te vragen voor de aankoop van een huis, zei ik nee. Voor de eerste keer.
Hij dreigde me in de steek te laten.
Ik liet hem mijn nieuwe testament zien.
De volledige opbrengst gaat naar een vereniging die oudere vrouwen helpt die door hun familieleden worden mishandeld.
Hij vertrok woedend.
