Er is een jaar voorbijgegaan. Langzaam. Soms pijnlijk. Maar wel vrij.
Ik kreeg de controle over mijn financiën, mijn naam en mijn toekomst terug. Ik leerde dat liefde geen eindeloos offer hoeft te zijn.
Voor mijn 76e verjaardag dekte ik geen tafel voor degenen die er niet bij konden zijn. Ik huurde een kleine zaal in het buurthuis. Echte mensen kwamen. Tyrell. Nora. Sterke, gekwetste, maar toch fiere vrouwen.
We lachten. We aten. We dansten.
Mijn kleindochter Imani kwam ook. Verlegen. Beschaamd. Ik liet haar blijven. Liefde kan terugkeren, maar moet opnieuw opgebouwd worden.
Toen ik die avond thuiskwam, met de bloemen op mijn schoot, begreep ik iets essentieels.
Het was geen betere verjaardag dan vorig jaar.
Het was van mij.
En het grootste cadeau dat ik mezelf ooit heb gegeven, is dat ik ben gestopt met mezelf te verraden.
Ik hou nog steeds van ze.
Maar vandaag kies ik voor mezelf.
