Mijn 75e verjaardag had bijzonder moeten zijn. Dat was me beloofd. Na jaren van eenzaamheid hoopte ik op een beetje vreugde, wat licht en bovenal, om me weer gewaardeerd te voelen.

Ik stond die ochtend vroeg op. Ik trok mijn mooiste kleren aan, maakte zorgvuldig eten klaar en zette de gospelmuziek op waar ik zo van houd. Ik wachtte. Heel lang.

Maar wat er die dag gebeurde, heeft mijn beeld van mijn familie en van mezelf volledig veranderd. Ik word ouder, dat klopt. Maar ik ben niet blind en ook niet weerloos.

Een paar maanden eerder, in februari, had mijn zoon André fantastisch nieuws aangekondigd: ze waren een reis aan het plannen om mijn 75e verjaardag te vieren. Een heerlijke vakantie in de zon.

« Mam, zorg dat je je mooie kleren klaar hebt liggen. Wij regelen de rest. » Ik was zo blij dat ik bijna mijn koffie morste.

Ik was niet meer op vakantie geweest sinds mijn man was overleden. Ik ging nergens heen, behalve naar de kerk of de apotheek. Toen ik naar de prijs vroeg, wuifde André de vraag weg: « Je hebt je hele leven gewerkt. Je verdient het. »

Hij vroeg om mijn bankpas om de tickets te boeken. Ik aarzelde even… maar toen vertrouwde ik mijn zoon.

De reis zou eind april of begin mei plaatsvinden, precies op mijn verjaardag. Ik kocht een paarse koffer in de uitverkoop. Ik pakte hem langzaam en zorgvuldig in. Een jurk met bloemenprint, mijn sandalen, een hoed die ik al jaren niet meer had gedragen. Ik stopte er zelfs de zakdoek van mijn man in.

De dag voor mijn verjaardag belde André me: de reis was uitgesteld.

‘Maar kom je morgen mee-eten?’ vroeg ik.

« Natuurlijk, mam. »

Dat was genoeg voor mij.

Op de grote dag kookte ik zoals vroeger: gebraden kip, zoete aardappelen, macaroni, sperziebonen, zoete aardappeltaart. Ik haalde het mooie servies tevoorschijn. Dekte de tafel voor vijf. Trok de blauwe jurk aan waar mijn man zo dol op was.

Om 18.00 uur was ik er klaar voor. Om 19.00 uur maakte ik me zorgen. Om 21.00 uur was ik alleen.

De kaarsen smolten. De borden werden koud. Niemand kwam. Geen telefoontjes. Geen berichten.

Ik nam een ​​paar happen en schoof toen mijn bord weg. Ik keek naar de verjaardagskaart die ik voor mezelf had gekocht. « Je straalt nog steeds. » In roze glitter.

Die nacht huilde ik in stilte. Daarna ruimde ik de restjes op, blies de kaarsen uit en ging naar bed, mijn koffer nog steeds ingepakt bij de deur.