Een klein stemmetje doorbrak plotseling de spanning: « Waarom raakt hij de vlag aan, mam? » Een meisje van amper zes jaar oud, met een teddybeer, liep langs de menigte. Haar moeder probeerde haar het zwijgen op te leggen, maar de marinier keek naar beneden en knikte zachtjes. « Omdat hij ervoor zorgt dat iemand thuiskomt. »
De luchthavenmanager leek onrustig. De beveiligers aarzelden. Er veranderde iets, alsof het gewicht van het offer eindelijk voelbaar was. De marinier boog zich iets naar voren en fluisterde: « Deze man heeft alles gegeven. Deze vlag is geen versiering. Het is een belofte. »
Dus ging hij langzaam en vol vertrouwen naar voren. Zijn hand verliet de kist nooit. Hij liep door de terminal, niet omdat het hem mocht, maar omdat de plicht geen toestemming vereiste. De passagiers stonden één voor één op. Hoeden werden verwijderd. Handen rustten op harten. Een veteraan in een rolstoel boog. Tranen stroomden. Niemand bewoog.
Telefoons verschenen, niet voor de show, maar voor herinnering. Iemand zong zachtjes het volkslied. Anderen volgden. En midden op deze normaal zo lawaaierige luchthaven leek de tijd stil te staan.
