En sommige reizen beginnen niet op luchthavens—maar op het moment dat je denkt dat je al gewonnen hebt.
Toen Mark in Barcelona aankwam, stuurde hij een foto vanaf het vliegveld. Hij glimlachte. « Alles is perfect. » Ik heb niet gereageerd.
Uren later, terwijl ik het avondeten klaarmaakte en Leo aan het kleuren was, trilde mijn telefoon weer. Deze keer was er geen arrogantie. Gewoon een slecht geformuleerde, dringende vraag:
« Wat heb je met de rekening gedaan? »
Ik glimlachte. Niet uit wraak. Uit zekerheid. Want op dat moment begreep ik dat de echte reis pas net begon. En dat niet alle plannen verlopen zoals verwacht, vooral als je de persoon onderschat die alles bij elkaar moest houden.
Mark belde drie keer achter elkaar. Ik heb niet geantwoord. Ik wachtte tot Leo in slaap viel en luisterde toen naar de eerste voicemail. Hij was onrustig. Hij zei dat de rekening leek bevroren te zijn, dat de bank om aanvullende documenten vroeg, dat « het zeker een vergissing was. » Dat was het niet.
Ana legde rustig de stappen aan mij uit. De hoofdrekening was gekoppeld aan een familietrust die was opgericht toen Leo werd geboren, met beiden als begunstigden, maar met een duidelijke voorwaarde: elke opname die een bepaald bedrag overschreed, vereiste kennisgeving en twee handtekeningen wanneer het de minderjarige betrof. Mark had alles ingetrokken zonder het protocol te volgen. De bank handelde toen ze de onregelmatigheid ontdekte door internationale gegevens te vergelijken.
Bovendien stond de huurovereenkomst voor het appartement in Barcelona op naam van Mark, maar de bankgarantie kwam van diezelfde inmiddels bevroren rekening. Binnen 48 uur ontving hij een betalingsverzoek. Claire, zoals ik later leerde, was zich er totaal niet van bewust.
