Die nacht, nadat Leo in slaap was gevallen terwijl hij zijn knuffelbeer vasthield, opende ik mijn laptop.

Niet in paniek.
In bevestiging.

Wekenlang klopten de dingen niet— »tijdelijke » overplaatsingen, vage uitleg, plotselinge werkreizen die ingestudeerd aanvoelden. Ik had hem niet geconfronteerd omdat het niet nodig was. Ik had gekeken. E-mails opslaan. Statements downloaden. Contracten twee keer lezen.

Mark vond hem slim. Hij dacht dat Barcelona een ontsnapping was—zonlicht, een nieuwe vrouw, een schone lei.

Wat hij niet besefte, was dat onze financiën niet zo simpel waren als hij dacht.
En dat ik maanden eerder, toen hij me vroeg om het papierwerk voor zijn internationale functie te organiseren, een clausule had getekend die hij nooit had gelezen.

De volgende ochtend belde ik een advocaat.

Ana Roldán. Madrid. Kalme stem. Scherpe geest.

Ik heb haar alles gestuurd.

Ze antwoordde met één enkele zin:

« Ontspan. Hij is nog niet geland. »

Toen glimlachte ik echt.

Want wanneer Mark in Barcelona uit het vliegtuig stapte en zijn bankrekening controleerde, zou hij iets ontdekken wat hij duidelijk vergeten was:

Weglopen betekent niet dat je vrij bent.