Ik stond in de gang van de kinderopvang, omringd door kleine jasjes en met vingers geverfde zonnetjes, toen mijn telefoon trilde. Het was het meest gewone moment—ouders die zachtjes praatten, een leraar die een veter strikte, mijn zoon die op me wachtte met die scheve glimlach die de dag altijd overleefbaar maakte.

Toen las ik het bericht.

« Ik verhuis naar Spanje met Claire. Ik heb onze spaargelden leeggehaald. Succes met het betalen van de huur. »

Voor een fractie van een seconde werd alles in mij hol—alsof ik een trede op een trap miste. Geen schreeuw. Geen tranen. Gewoon een droge, gewichtloze pauze.

Ik keek naar Leo’s kleine handje dat om het handvat van zijn rode kinderwagen zat. Warm. Vertrouwen. Volledig onwetend dat zijn vader net ons leven had opgeblazen met één zin.

Ik haalde langzaam adem, zoals je doet als je weigert in het openbaar uit elkaar te vallen.

En ik typte terug:

« Bedankt dat je het me laat weten. »

Dat was het.

Ik stopte de telefoon in mijn zak, knielde neer om Leo’s jas dicht te ritsen, glimlachte naar de leraar en liep met ons naar buiten alsof er niets was gebeurd. In de auto praatte Leo onafgebroken over dinosaurussen en Play-Doh-fabrieken. Ik knikte, stelde vragen, lachte op de juiste momenten. Voor het eerst in maanden raasde mijn gedachten niet – ze waren scherp. Stil. Zeker.