De opname ging verder.
« Maar wat als de baby het overleeft? » vroeg de vrouw.
Jace’s antwoord was kil, definitief. « Dat zal hij niet. Ik blijf haar doven tot ze een miskraam krijgt. Ze zal emotioneel kapot zijn. Dan geef ik haar genoeg slaappillen om het op zelfmoord te laten lijken—postnatale depressie. Schoon. Rustig aan. »
De vrouw lachte. « Tien miljoen dollar. Ons nieuwe leven. »
Hun gelach raakte me. Mijn greep op de tablet verslapte. Ik voelde me hol, bevroren. Hij had alles gepland. Hij had onze zoon al vermoord. En ik was de volgende.
« Nira… » Mijn stem trilde. « Hoe heb je dit allemaal gekregen? »
Tranen stroomden over haar gezicht. « Papa sloop ‘s nachts rond, » fluisterde ze. « Ik dacht dat hij iets voor je verborgen hield. Dus maakte ik foto’s met mijn speelgoed-iPad. »
In het begin begreep ze het niet. Maar toen ze de opname hoorde, besefte ze de waarheid. « Ik was bang, » zei ze zacht. « Maar ik wist dat ik mama moest beschermen. »
Mijn vijfjarige had deze angst alleen gedragen.
Ik trok haar in mijn armen, hield haar stevig vast terwijl haar kleine lichaam trilde. « Het spijt me zo, Nira. Mama zag het niet. Bedankt… Dank je dat je me hebt gered. »
« Ik was bang voor papa, » snikte ze, « maar ik wilde je helpen. »
En plotseling viel alles op zijn plek—de onverklaarbare ziekte, de verwarring van de dokter, de supplementen die Jace zo liefdevol had bereid, de middernachtelijke telefoontjes, de verdwijningen in het weekend. Zelfs de vertraging voordat ik naar het ziekenhuis ging. De langzame rit. Elke seconde was berekend.
Mijn baby was niet toevallig overleden.
