« Mama, » fluisterde ze, trillend, « wil je weten waarom de baby is overleden? »
Mijn adem stokte. « Nira… Wat bedoel je? »
Ze haalde haar kleine roze speelgoedtablet tevoorschijn en draaide het scherm naar mij toe.
« Kijk hier eens naar. »
Wat er op het scherm verscheen was ongelooflijk. Daar stond Jace—in onze keuken—stilletjes iets in mijn supplementen aan het mengen. In dat moment viel mijn wereld opnieuw in duigen.
« Nira… Wat is dit? » Mijn stem brak. « Waar kijk ik naar? »
Met haar kleine vingers veegde mijn dochter naar het volgende fragment. Weer was het Jace. Hij schroefde de fles los, keek rond om te controleren of hij alleen was, en haalde toen een klein zakje uit zijn zak. Wit poeder. Kalm, methodisch, leegde hij het in de capsules, zijn bewegingen geoefend—voorzichtig. De tijdstempel stond drie maanden eerder. Precies toen mijn gezondheid begon achteruit te gaan.
Nee. Dat kon niet kloppen. Ik klampte me vast aan ontkenning, wanhopig op zoek naar toeval—maar diep vanbinnen begon de waarheid al vorm te krijgen.
Nira ging verder. Er waren tientallen foto’s. Jace op late telefoontjes in de woonkamer. Jace ontmoet een vrouw op een rustige straathoek. Ze droeg een verpleegstersuniform van dit ziekenhuis. Ze glimlachten. Intiem. Dichtbij.
Daarna een audiobestand.
Nira drukte op play.
Jace’s stem vulde de kamer. « Het duurt niet lang meer. Alles verloopt precies zoals gepland. »
Antwoordde een vrouw, ongemakkelijk. « Weet je zeker dat we niet gepakt worden? »
« Het is perfect, » zei Jace kalm. « Zodra de verzekering uitbetaalt, zijn we vrij. »
Verzekering.
Het woord galmde in mijn hoofd. Ik had een grote levensverzekering—een die Jace twee jaar eerder had aangedrongen. Voor de familie, had hij gezegd. Ik had zonder aarzeling getekend.
