Het blessurepatroon is niet consistent met één val. Neem onmiddellijk contact op met de politie. Waarschuw niemand die bij je is.
De kamer leek te kantelen. Ik keek op naar Dr. Harris. Zijn uitdrukking bleef kalm en professioneel, maar er lag urgentie in zijn ogen.
« Is ze in gevaar? » fluisterde ik.
« Ik kan hier niet in detail treden, » zei hij. « Maar ik ben een meldplicht. Ik heb je nodig om actie te ondernemen. »
Ik knikte en kalmeerde mijn ademhaling. Ik bedankte hem, verliet de kamer en zei tegen Daniel dat ik wat frisse lucht nodig had.
In plaats van naar buiten te stappen, liep ik rechtstreeks naar mijn auto.
En toen reed ik direct naar het politiebureau.
Daar zat ik tegenover een vrouwelijke agent genaamd Linda Perez en legde het gevouwen briefje in haar handen, terwijl de mijne trilde terwijl ik dat deed. Ze las het één keer, en nog een keer.
« Je hebt het juiste gedaan door hier te komen, » zei ze zacht.
Ik bleef dezelfde woorden herhalen, alsof het vaak genoeg zeggen ze waar zou maken. « Het was een ongeluk. Ze viel. »
Agent Perez daagde me niet uit. In plaats daarvan stelde ze zachte, weloverwogen vragen. Was Emma ooit eerder gewond geraakt? Klaagde ze vaak over pijn? Leek ze zich ongemakkelijk om alleen te zijn met iemand?
Toen begonnen herinneringen die ik had weggeschoven naar boven te komen.
Emma schrok toen Daniel zijn stem verhief.
Lange mouwen, zelfs in de hitte van de zomer.
Hoe stil ze werd telkens als hij een kamer binnenkwam.
Destijds voelde niets ervan als bewijs—gewoon kleine momenten waar ik nog niet klaar voor was om contact te maken.
Jeugdzorg werd die avond gecontacteerd. De volgende ochtend werd we van een maatschappelijk werker ontvangen in het ziekenhuis. Emma werd alleen geïnterviewd, met zorgvuldige, leeftijdsadequate vragen.
