Leanne’s gezicht werd kleurloos, alsof iemand haar zelfvertrouwen had afgebroken. Haar wijnglas stopte halverwege de lucht. Haar lippen gingen open en drukten toen op elkaar.
Mara’s adem stokte.
« Papa… wat betekent dat? » vroeg ze, haar stem dun.
« Het betekent, » zei ik, terwijl ik mijn ogen op mijn zus hield, « we precies gaan ontdekken wat hier is gebeurd. »
Leanne herstelde snel, maar niet soepel. Haar stem werd scherper.
« Je kunt niet zomaar na vijftien jaar binnenstormen en me beschuldigen van— »
« Ik beschuldig niet, » zei ik. « Ik ben het aan het controleren. »
Ik draaide me naar Mara en verzachtte meteen mijn toon.
« Lieverd, » zei ik, en het woord voelde vreemd op mijn tong omdat ik het al te lang niet persoonlijk had gezegd, « ik heb je nodig om bij me te zitten. »
Haar ogen werden groot alsof ze nergens mocht zitten behalve waar haar werd gezegd.
Leanne maakte een klein geïrriteerd geluid. « Ze heeft werk— »
« Nee, » zei ik.
Eén woord. Definitief.
Mara aarzelde, ging toen op de rand van de bank zitten alsof ze verwachtte op haar kop te krijgen omdat ze hem aanraakte.
Ik ging naast haar zitten, dichtbij genoeg zodat ze kon voelen dat ik echt was.
Leanne bleef hangen, probeerde te beslissen of ze zich woedend of charmant moest maken om te ontsnappen aan wat ze wist dat zou komen.
Ik heb haar niet de kans gegeven om te kiezen.
« Leanne, » zei ik, « vertel me maar waarom mijn dochter eruitziet alsof ze dit huis op haar rug heeft gedragen. »
Leannes glimlach keerde terug, nu broos. « Ze is dramatisch. Ze is altijd— »
Mara’s handen draaiden in haar schoot. De doek zat nog steeds in haar vingers.
Ik keek naar die doek en voelde iets in mij schoon doormidden breken.
« Mara, » zei ik zacht, « vertel me de waarheid. Ik ga niet nog een keer weg. »
Haar ogen vulden zich meteen. Ze probeerde het weg te knipperen alsof ze was getraind niet te huilen waar iemand het kon zien.
En toen ze eindelijk sprak, kwamen de woorden eruit alsof ze al jaren achter haar tanden zaten.
