Ik probeerde die avond niet verder te praten. Woede had de schok vervangen. « Papa, we gaan, » fluisterde ik. Ik reed hem terug naar de auto terwijl Margaret achter me riep: « Wees klaar voor zonsopgang! »
Ik heb niet geantwoord.
We gingen direct naar de advocaat wiens nummer op een verzegelde envelop stond die Paul me maanden eerder had gegeven. « Als er iets met mij gebeurt, maak je het open, » zei hij tegen me. Ik heb nooit begrepen hoe serieus hij was.
Meester Grant ontving ons vanaf de opening. Hij opende de envelop, ging door de documenten en keek me toen ernstig aan. « Je man had alles gepland. »
Binnenin zat zijn testament en een brief voor mij.
« Ik laat al mijn eigendommen na aan mijn vrouw, Hannah Miller. Ik laat vrijwillig mijn moeder, Margaret Miller, en mijn zus, Claire Miller, zonder erfenis achter, vanwege onze conflicterende relatie en hun gedrag tegenover mijn vrouw. »
Ik hapte naar adem.
In de brief schreef Paul dat hij mij als zijn enige familie beschouwde, dat hij me wilde beschermen, en dat hij me vroeg het huis te verdedigen dat we samen hadden gebouwd.
De volgende ochtend belde Margaret me twaalf keer. Toen stuurde ze een bericht dat ze de sloten aan het vervangen was en dat ik niets meer had.
Ik heb het doorgegeven aan de advocaat. Zijn reactie was onmiddellijk: « Perfect bewijs van een illegale ontruimingspoging. »
Diezelfde middag gingen we met hem mee naar huis. Toen Margaret de deur opendeed en Meester Grant zag, verdween haar glimlach.
« Je bent in overtreding, » zei hij kalm. « Dit huis behoort toe aan Hannah. Je hebt tien minuten om te vertrekken. »
Ze protesteerden, schreeuwden, dreigden. Tevergeefs.
Tien minuten later verlieten ze het gangpad met hun koffers, woedend.
Mijn vader schudde mijn hand. « Je man heeft je tot het einde beschermd. »
Ik wist het. Maar het verhaal eindigde daar niet.
