In het begin waren het kleine dingen: een autoreparatie, onverwachte schoolkosten, een maand die zwaarder was dan verwacht. « Ik betaal het je terug, pap, » zei hij dan. Ik antwoordde altijd dat dat niet nodig was. Dat was toch juist waar het vaderschap om draaide? Althans, dat dacht ik.
Langzaam maar zeker werd hulp bieden een gewoonte. Een gewoonte, een verwachting. En een verwachting, een manier van leven.
Mijn dochter Lauren zag het eerder dan ik. Op een dag fluisterde ze me toe dat Mark geen tiener meer was. Ik wuifde de waarschuwing lachend weg. Het was makkelijker om het verhaal te geloven dat me de waarheid deed ontlopen.
Op de schoorsteenmantel staat nog steeds een foto van Mark toen hij tien jaar oud was, die me aankijkt. Ik heb hem geduld, stilte en wachten bijgebracht. Soms heb ik het gevoel dat ik de man die hij geworden is, ben kwijtgeraakt in een lange gang vol compromissen.
Mijn kleinzoon Ethan bleef het lichtpuntje in mijn weken. Hij rende naar me toe en riep « Opa! », ging naast me aan tafel zitten en stelde vragen. Kinderen zien mensen. Volwassenen vergeten soms te kijken.
Mark en Jenna hadden het over aanbouw, reizen en keukenrenovaties. Ik herkende de bedragen in hun gesprekken zonder vragen te stellen. Familie, dacht ik, doet er niet toe.
Achteraf gezien weet ik dat het geen kwestie van boekhouding was, maar van evenwicht. En dat van ons was doorgeslagen.
