Ik staarde naar de gesloten deur van Grace’s kamer en dacht aan dat mooie, dappere kleine meisje dat aan de andere kant sliep.
« Je had een dochter die je bijna alles zou hebben vergeven. Je had een kleindochter die het verdiende om haar familie te kennen. Je had kansen om het beter te doen. Je hebt ervoor gekozen om die niet te grijpen. »
‘Zul je me ooit kunnen vergeven?’ Haar stem brak bij het laatste woord.
Ik heb er eerlijk gezegd over nagedacht.
Vergeving was ingewikkeld, chaotisch en totaal anders dan de gemakkelijke oplossingen die in zelfhulpboeken beschreven staan. Zou ik haar ooit kunnen vergeven? Misschien. Verdiende ze die vergeving nu wel?
Absoluut niet.
‘Ik weet het niet,’ zei ik uiteindelijk. ‘Wat ik wel weet, is dat vergeving niet iets is waar je om kunt vragen als een gunst. Het is iets dat vanzelf kan gebeuren als je echt verandert. En als ik besluit dat onze relatie het waard is om opnieuw op te bouwen. Op dit moment focus ik me op mijn dochter en mijn eigen herstel. Jij hebt er niets mee te maken.’
‘Ik begrijp het.’ Haar stem verraadde haar verslagenheid. ‘Kunt u me in ieder geval wat nieuws over Grace geven? Gewoon wat nieuws, niets meer. Ik zal niet vragen om haar te zien, en ik zal verder geen contact met u opnemen. Ik wil alleen weten dat het goed met haar gaat.’
Dit verzoek klonk als een valstrik, weer een manier voor haar om zich met mijn leven te bemoeien. Maar een klein stemmetje in mij – het stemmetje dat zich mijn jeugd nog herinnerde, toen ik de goedkeuring van mijn moeder zocht – dacht er goed over na.
‘Ik zal erover nadenken,’ zei ik. ‘Maar ik beloof niets.’
« Dit is meer dan ik verdien. Dankjewel. »
Ik hing op voordat ze nog iets kon zeggen en bleef in het stille appartement zitten, nadenkend over het gesprek.
