« Ze zitten in de eetkamer. Ze kunnen me horen praten, maar ze komen me niet helpen. Ze zijn gewoon aan het eten en lachen. »
Er viel een stilte in de rechtszaal.
Ik zag de gezichten van de juryleden veranderen van neutrale aandacht naar openlijke afschuw. Verschillende juryleden keken mijn ouders aan met onverholen walging.
Dr. Stevens legde vervolgens een getuigenis af en legde gedetailleerd uit wat er gebeurt als een placenta-abruptie onbehandeld blijft. Hij beschreef de operatie, de bloedtransfusies en de race tegen de klok om mijn leven en dat van Grace te redden. Hij presenteerde de jury medische dossiers die de omvang van de schade aantoonden.
« In mijn twintig jaar als verloskundige heb ik nog nooit een geval gezien waarbij familieleden opzettelijk een patiënte tijdens de bevalling belemmerden om spoedeisende hulp te ontvangen », zei hij. « De vertraging die door het handelen van de verdachten werd veroorzaakt, leidde direct tot levensbedreigende complicaties voor zowel de moeder als het kind. »
De verdediging probeerde aan te voeren dat mijn ouders niet hadden kunnen weten dat de situatie echt ernstig was, dat ik al meerdere keren had gejammerd over verschillende kwalen. Ze riepen Bethany op om te getuigen over mijn zogenaamd dramatische persoonlijkheid.
Patricia maakte haar tijdens het kruisverhoor volledig af.
« Mevrouw Garrett, u verklaarde dat uw zus haar gezondheidsproblemen vaak overdreef om aandacht te trekken. Kunt u daar concrete voorbeelden van geven? »
Bethany bewoog zich ongemakkelijk en draaide zich om.
« Ze klaagde altijd wel ergens over. Hoofdpijn, buikpijn, van alles. »
« Hoeveel van deze klachten hebben geleid tot een bezoek aan de spoedeisende hulp? »
« Ik weet het niet precies. »
« Volgens haar medische dossier is uw zus in de vijf jaar voorafgaand aan dit incident twee keer naar de spoedeisende hulp geweest. Eén keer vanwege een vermoedelijke blindedarmontsteking, die uiteindelijk een gescheurde eierstcyst bleek te zijn waarvoor een operatie nodig was, en een andere keer vanwege een ernstige allergische reactie. Vindt u deze symptomen overdreven? »
« Nou, nee. Maar… »
« Heb je je zus geschopt terwijl ze tijdens de bevalling op de keukenvloer lag? »
« Het was maar een lichte duw met mijn elleboog. Ik probeerde eromheen te komen. »
Patricia bekeek de camerabeelden van een videodeurbel aan de overkant van de straat, die gedeeltelijke beelden hadden vastgelegd door de ramen van het huis van mijn ouders. De hoek was niet perfect, maar je kon duidelijk zien hoe Bethany’s been naar achteren zwaaide voordat ze een stap naar voren zette.
Het was ongetwijfeld een trap, en geen onbedoeld contact.
« Lijkt dit u een poging tot druk uit te oefenen, mevrouw Garrett? »
Bethany heeft niet gereageerd.
De jury beraadde zich drie uur lang.
Mijn moeder werd schuldig bevonden aan roekeloos gedrag en nalatigheid. Mijn vader werd veroordeeld als medeplichtige. Bethany werd schuldig bevonden aan mishandeling en roekeloos gedrag.
Het vonnis volgde twee weken later.
Mijn moeder werd veroordeeld tot achttien maanden gevangenisstraf en drie jaar voorwaardelijke vrijheid. Mijn vader kreeg een gevangenisstraf van twaalf maanden. Bethany werd veroordeeld tot acht maanden gevangenisstraf, een taakstraf en verplichte cursussen voor woedebeheersing.
Maar de gevangenisstraf betekende niet het einde van de gevolgen.
Hierop volgde een civiele procedure.
Timothy Walsh heeft namens mij en namens Grace een rechtszaak aangespannen om een schadevergoeding te eisen voor medische kosten, geleden leed en de langetermijnkosten van de ontwikkelingsgerichte therapie die Grace ondergaat. Het betwiste bedrag was zo hoog dat het de weinige financiële middelen die mijn ouders nog hadden, volledig zou opgebruiken.
Ze hadden geen andere keus dan zich erbij neer te leggen.
Hun woningverzekering dekte een deel van de kosten, maar ze waren zelf verantwoordelijk voor de rest. De overeenkomst bevatte een gespreid aflossingsplan dat de komende jaren zwaar op hun financiën zou drukken.
Bethany’s winkel sloot die herfst definitief de deuren. Mijn ouders verhuisden naar een klein appartement in een minder welvarende buurt, hun sociale kring kromp tot bijna niets. Mijn vader nam een parttimebaan bij een bouwmarkt om hun advocatenschuld af te betalen. Mijn moeder, die haar hele identiteit had gebouwd op status en reputatie, werd een paria in de gemeenschap die ze ooit had proberen te domineren.
Ik heb de hele scène met een gevoel van duistere voldoening gadegeslagen.
