5. Het vonnis
« Meneer Vance, meneer! Een ware eer, » juichte Robert met zijn uitgestoken hand en een valse vertrouwdheid in zijn stem. « Robert Sterling. Ik ben Catherines nieuwe echtgenoot. We zijn zo blij dat we deel uitmaken van dit ongelooflijke gezin. »
De oude man, Alistair, keek langzaam op van zijn lege koffiekopje. Zijn ogen waren niet de milde ogen van een stille ‘oom’. Ze waren scherp, doordringend en koud als een winterhemel. Hij keek naar Roberts uitgestoken hand, toen naar zijn gezicht, en toen naar Catherine, die haar stralendste, meest wezenloze glimlach toonde.
Roberts eigen glimlach begon te stollen. Zijn hand bleef, onhandig, in de lucht. Hij begon het gezicht voor zich te herkennen. Niet van familiefoto’s. Van de cover van Forbes . Van de enige korrelige foto met een lange lens die er bestond van de machtigste, meest private en volstrekt meedogenloze financier van het land. Dit was niet zomaar « een » oom. Dit was de Alistair Vance.
« Meneer… » stamelde Robert, terwijl hij probeerde zijn hand terug te trekken en zijn gezicht alle kleur verloor. « Ik… ik verontschuldig me… ik had geen idee… »
Alistair negeerde zijn hand. Hij keek Robert niet eens aan. Zijn blik viel op zijn nichtje, Catherine.
« Michael is mijn favoriete achterneef, » zei Alistair, zijn stem zacht maar met de onmiskenbare kracht van absolute autoriteit. « Ik ben hier vandaag gekomen, tegen beter weten in, om de vrouw te zien die hij had uitgekozen om mee te trouwen. » Zijn ogen flitsten door de kamer naar waar ik zat, en ik ving een blik op van korte, verrassende goedkeuring.
« En, » vervolgde hij, zijn blik als een hamer op Catherine gericht, « ik was ook benieuwd naar de man die mijn nichtje had uitgekozen om mee te trouwen. »
Hij stond op. Hij was niet lang, maar op dat moment leek hij boven iedereen uit te torenen. « Ik heb genoeg gezien. » Eindelijk keek hij Robert aan, met een uitdrukking van pure, onvervalste minachting. « Een man die publiekelijk en wreed zijn eigen bloed vernedert in een zielige poging om in de gunst te komen bij zijn nieuwe schoonfamilie, heeft geen eer. »
Hij keek naar Catherine, haar gezicht nu een masker van ontluikende, diepe afschuw. « Een man zonder eer is een slechte investering, Catherine. Een man zonder eer is geen familie en zal dat ook nooit worden. »
Hij draaide zich om naar Robert. « U probeert al vijf jaar een afspraak te krijgen met mijn belangrijkste overnamebureau, meneer Sterling. Beschouw dit als die afspraak. Het antwoord is nee. Nu, en voor altijd. »
Tegen Catherine was hij nog brutaler. « Mijn advocaten nemen morgenochtend contact met u op. Uw huwelijk was een ernstige misrekening. Uw toegang tot het familietrustfonds is hierbij bevroren, in afwachting van een volledige herziening van uw… vonnis. »
6. Het nieuwe gezin
Alistair liet hen daar staan, verslagen, terwijl de hele receptie nu in verbijsterde stilte naar hun publieke executie staarde. Robert en Catherine, die nog maar enkele ogenblikken geleden het machtscentrum waren geweest, waren nu een sociaal krater.
Alistair Vance negeerde hen volledig. Hij knoopte zijn eenvoudige colbert dicht en liep, langzaam en vastberaden, rechtstreeks naar onze tafel.
Hij bleef voor me staan. Ik stond op, mijn hart bonsde en mijn hoofd tolde.
Hij keek naar mij, de vrouw die zelf naar het altaar was gelopen, de ‘dode last’ die zijn nieuwe neef zo trots van zich af had geknipt. Een zeldzame, bijna onmerkbare glimlach speelde om zijn mondhoeken.
