Mijn van mij vervreemde vader weigerde me naar het altaar te begeleiden en vernederde me om de gunst van zijn nieuwe vrouw te winnen. Hij zat daar, zelfvoldaan, overtuigd van zijn macht. Wat hij zich niet realiseerde, was dat al zijn bewegingen zwijgend werden gadegeslagen door een man aan een tafeltje in de hoek – een man van wie hij aannam dat het de stille oudoom van mijn man was. Maar toen hij eindelijk zijn gezicht zag, verbleekte mijn vader van schrik.

« Jongedame, » zei hij, zijn stem nu verrassend zacht. « Je hebt een ruggengraat van staal. Je doet me denken aan mijn overleden vrouw, Michaels grootmoeder. »

Hij legde een hand op mijn schouder, een gebaar van diepe, patriarchale acceptatie.

« Welkom in de familie, Emily. Echt welkom. »

Ik keek naar mijn vader, die nu openlijk werd gemeden door zijn eigen nieuwe vrouw, zijn gezicht een masker van grijze verwoesting. Toen keek ik naar de krachtige man met stalen ogen voor me, die me met oprechte warmte toelachte. Ik besefte, in een duizelingwekkende, triomfantelijke haast, dat mijn vader, door mij te verstoten, me in zijn oneindige, arrogante domheid zojuist een veel betere, sterkere en trouwere familie had gegeven dan degene die ik net was kwijtgeraakt. Ik pakte Michaels hand en voor het eerst die dag glimlachte ik, een echte, oprechte glimlach van mezelf.