Zij bepaalde dat de gehele erfenis—het familiehuis, de bankrekeningen, de bedrijven—rechtstreeks aan haar kinderen zou overgaan, met één belangrijke bepaling:

« Mijn man zal het huis alleen gebruiken zolang hij weduwnaar blijft. Als hij trouwt of samenwoont met een andere vrouw, verliest hij automatisch alle rechten. »

Mijn vader hapte naar adem.

« Dat is onmogelijk… » stamelde hij.

De priester ging verder.

Bovendien had mijn moeder geldovermakingen, dure cadeaus en eigendommen die Alfredo voor Nicole had gekocht met huwelijksgelden, gedocumenteerd.

« Dat is fraude, » fluisterde Javier.

« Precies, » bevestigde de priester. « Alles is gebakken met notariële documenten. »

Nicole begon te beven.

« Alfredo… je zei dat alles van jou was. »

Mijn vader zakte verslagen in een stoel.

Vader Domingo sloot de map.

« De bruiloft is afgelast. Juridisch gezien heb je niets te bieden. »

Nicole bleef stil. Toen verliet ze zonder een woord de kerk.

Mijn vader legde zijn handen voor zijn gezicht. Voor het eerst zag hij er oud uit.

 Maar het verhaal was nog niet voorbij… Want mijn moeder had nog één laatste verrassing achtergelaten.

De stilte die volgde op het voorlezen van het tweede testament was zo zwaar dat het voelde alsof het mijn longen verpletterde. Mijn vader, Alfredo, zat daar en staarde naar de marmeren vloer van de sacristie. Zijn hand trilde. Ik had hem nog nooit zo gezien. Niet sterk. Niet autoritair. Gewoon… verslagen.