Hij had geen idee dat het kasteel al belegerd was. Ik stotterde alleen, nauwelijks hoorbaar. Ik zei alleen dat de kalkoen droog was. Dat is alles. Josephine keek niet naar me. Ze staarde naar het huis en keek naar haar zoon. Denk je dat het over kalkoen gaat? Je denkt dat je hier zit te bevriezen door de kritiek op pluimvee.
Ze draaide zich naar mij toe, haar ogen donker en analytisch. Op dat moment analyseerde ze de situatie, niet met mededogen, maar met chirurgische precisie. Hij heeft je niet opgesloten omdat je onbeleefd was, Arya. Hij sloot je op omdat hij zich klein voelde. Kijk naar hem. Ze gebaarde naar het raam waar Gregory nu lachte en gelukkige gebaren maakte voor zijn nieuwe vrouw.
Hij is een man met een glazen ego. Een zwak persoon voelt zich alleen sterk als hij iemand pijn doet. Hij heeft een thermometer nodig om zijn kracht te meten. En vanavond is jouw beven het bewijs van leven voor hem. Het is geen straf, Arya. Het is brandstof. Deze woorden raken me harder dan de kou. Maandenlang dacht ik dat ik het probleem was. Dat mijn falen in het zakenleven me onwaardig maakte voor liefde.
Dat als ik stil en gehoorzaam genoeg was, ik mijn plek aan tafel zou terugwinnen. Maar Josephine was bezig met het uitleggen van de vergelijking. Ik was geen slechte dochter. Ik was gewoon een batterij voor een narcist. Hij denkt dat hij me een les leert, fluisterde ik, en dat besef drong als ijskoud water in me door. Dat klopt, antwoordde Josephine, terwijl ze naar de intercomknop reikte.
Maar hij zal al snel ontdekken dat hij niet de enige is die kan onderwijzen. Ze drukte op de knop. De driver heeft de stroomvoorziening naar het hoofdgebouw afgesloten. Ik keek verbijsterd toe hoe de lichten in het landhuis knipperden en uitgingen. De kerstboom is uitgegaan. Het silhouet van mijn vader verstijfde. In de limousine kwam het enige licht van het digitale dashboard, dat een blauwe gloed op Josephine’s gezicht wierp. Ze glimlachte niet.
