De priester vervolgde.

Bovendien had mijn moeder documenten over geldovermakingen, dure cadeaus en onroerend goed dat Alfredo voor Nicole had gekocht met geld dat gezamenlijk was verzameld.

‘Dat is fraude,’ fluisterde Javier.

‘Precies,’ bevestigde de priester. ‘Alles wordt ondersteund door notariële documenten.’

Nicole begon te trillen.

“Alfredo… je zei dat alles van jou was.”

Mijn vader zakte verslagen in een stoel.

Pater Domingo sloot de map.

“De bruiloft is afgezegd. Juridisch gezien heb je niets meer te bieden.”

Nicole bleef stil. Daarna verliet ze zonder een woord te zeggen de kerk.

Mijn vader sloeg zijn handen voor zijn gezicht. Voor het eerst zag hij er oud uit.

Maar het verhaal was nog niet afgelopen… want mijn moeder had nog één laatste verrassing in petto.

De stilte die volgde op het voorlezen van het tweede testament was zo zwaar dat het voelde alsof mijn longen werden samengeperst. Mijn vader, Alfredo, zat daar, starend naar de marmeren vloer van de sacristie. Zijn hand trilde. Ik had hem nog nooit zo gezien. Niet sterk. Niet autoritair. Gewoon… verslagen.

Nicole was de eerste die de stilte verbrak.