Het gezicht van mijn moeder vertrok. « We dachten dat we deden wat het beste was voor de familie. »
« De familie? » Ik herhaalde. « Je bedoelt Brittany? »
Toen deed mijn stiefvader iets dat me schokte. Hij ging zitten en bedekte zijn gezicht met zijn handen.
« Ik ben een vaderfiguur voor haar sinds ze acht was, » zei hij zacht. « Ik heb alles verontschuldigd omdat ik niet wilde dat ze zich minderwaardig zou voelen. Ik zei tegen mezelf dat ik gewoon gevoelig was. Maar dit… » Hij keek naar de jurk. « Dit is wreed. »
Mijn moeder begon harder te huilen. « Wat doen we nu? »
Ik sloeg mijn armen over elkaar. Mijn hart bonsde niet meer. Het voelde… kalm. Alsof er eindelijk iets klikte.
« Je lost dit niet op door op mijn stoep te huilen, » zei ik. « Je lost dit op door de waarheid te vertellen. Je lost dit op door haar voorgoed ter verantwoording te roepen. »
Mijn moeder knikte snel. « We praten met haar. We zullen haar confronteren. »
« Nee, » zei ik beslist. « Niet praten. » Zeg haar dat wat ze deed fout was en stop met haar beschermen. En je bent me een excuus verschuldigd, niet omdat je een feestje hebt gemist, maar omdat je haar geluk boven mijn waardigheid stelde.
Mijn stiefvader stond op, zijn ogen rood. « Je hebt gelijk. »
