Ze vertrokken die avond zonder zich te verontschuldigen. Misschien begrepen ze eindelijk dat vergeving niet iets is wat je eist. Het is iets wat je verdient.
De volgende dag stuurde mijn moeder me een berichtje. Ze zei dat Brittany het eerst ontkende, daarna schreeuwde en mij de schuld gaf van het « framen » van haar. Maar mijn stiefvader had geen spijt. Hij vertelde haar dat ze de armband hadden gezien en dat de leugen voorbij was.
Een week later kwamen mijn ouders weer op bezoek. Geen drama. Geen excuses. Gewoon een stille verontschuldiging en een belofte: ze zouden gaan komen, niet alleen wanneer het hen uitkwam.
Ik zeg niet dat alles meteen genas. Dat deed het niet. Maar Ryan en ik hebben iets echts gebouwd uit het puin, en dat is belangrijker dan welke jurk of trouwfoto dan ook.
Soms is de beste wraak helemaal geen wraak.
Het is vrede.
Als jij in mijn schoenen stond… Zou je je ouders vergeven, of zou dat het einde zijn? En wat zou je doen met een stiefzus die zo ver is gegaan? Vertel me je eerlijke mening.
