Maar dat deed ze wel.
Die avond, terwijl Brittany poseerde in haar perfecte jurk en de show stal, werd mijn verhaal uitgezonden op het lokale tv-programma. Er was te zien dat ik glimlachte, hand in hand met Ryan, en rustig uitlegde: « Iemand heeft mijn jurk beschadigd, maar ze hebben mijn huwelijk niet verpest. »
De presentator sloot af met de woorden: « Soms draait de echte bruiloft niet om de jurk. Het gaat erom wie er aan je zijde staat. »
Mijn ouders zagen het.
Mijn moeder belde me, haar stem trilde. « Emma… Hebben ze echt je jurk verpest? »
Ik heb niet geantwoord. Ik was niet van plan nog te smeken.
Ze kwamen een uur later bij mijn appartement aan, allebei nog steeds netjes aangekleed na Brittany’s receptie. De lippenstift van mijn moeder was uitgelopen, alsof ze had gehuild. Mijn stiefvader was bleek, als een man die net de gevolgen van zijn keuzes had ingezet.
Maar toen ik de deur opendeed, verstijfden ze.
Want achter mij, in mijn woonkamer, lagen geprinte foto’s van onze bruiloft op het stadhuis al uitgespreid op tafel. Ryan stond naast me, kalm maar beschermend. En op de bank zat Sophie… Met een grote doorzichtige plastic zak in zijn hand.
In die tas zat mijn verwoeste trouwjurk.
