Ryan kwam thuis van zijn dienst en vond mij met trillende handen de stof vasthoudend. Hij stelde geen vragen. Hij knielde gewoon neer, omhelsde me en zei: « We gaan nog steeds trouwen. »
Om 2 uur ‘s nachts kwam mijn beste vriendin Sophie langs met een naaiset, en haar nicht, die bruidstylist was, FaceTimede me. Ze boden aan het te repareren, maar dat zou niet goed zijn. Toen zei Sophie iets dat me redde.
« Mijn moeder heeft haar trouwjurk boven, » zei ze. « Het is klassiek. Het past je met slechts een paar spelden. Emma… Wil je het? »
Ik huilde zo hard dat ik niet kon ademen.
De volgende ochtend had ik een jurk die niet dezelfde was die ik oorspronkelijk had gekozen, maar die was prachtig en voelde oprecht aan, als een herinnering dat liefde niet over perfectie gaat. Het gaat erom dat mensen aanwezig zijn.
Mijn ouders kwamen niet opdagen.
Ryan en ik gingen met Sophie en twee goede vrienden naar het gerechtsgebouw. Het was niet de droomceremonie die ik me had voorgesteld, maar het was warm. De rechter glimlachte, we wisselden geloften uit, en toen Ryan zei: « Ik kies jou, » geloofde ik hem met heel mijn hart.
Daarna gingen we naar de kleine receptieruimte die we hadden geboekt, omdat we die al hadden betaald en ik weigerde Brittany daar gebruik van te laten maken. Toch kwam onze fotograaf, en Sophie verraste me door een lokaal nieuwskanaal te bellen waarmee ze contact had. Ze presenteerde het als een human interest-verhaal: « Koppel gaat door met huwelijkssabotage na jurk-sabotage. »
Ik wist niet dat het daadwerkelijk zou worden uitgezonden.
