« Als je het zeker weet, » zei hij zachtjes. « Dan is het perfect. »
We brachten de ochtend door met koken. Het huis vulde zich met heerlijke aroma’s: lamsvlees, zoetzure varkensvlees, aardappelen met rozemarijn. Jay had zijn kenmerkende citroentaart meegenomen. Amber bracht haar superioriteitsgevoel mee.
Haar zeventienjarige zoon, Steven, had een telefoon en geen greintje manieren.
Robert hielp altijd mee met de taart. Hij klom dan op zijn krukje naast me, drukte met zijn plakkerige vingers suikerdecoraties in het glazuur en neuriede het schoolliedje.
Dit jaar heb ik het zelf gemaakt. Drievoudige chocolade- en frambozensmaak. Hun favoriet.
Ik stak de kaarsen aan. Jay dimde de lichten. Het gezang was zacht, alsof ze bang waren dat de vreugde zou barsten onder het gewicht van de herinneringen. Ik zag een glimp van geluk op Martins gezicht.
Toen schraapte Amber haar keel.
Ze zette haar wijnglas neer alsof ze een toespraak hield.
« Oké, ik kan niet langer zwijgen. Martin, je moet naar me luisteren. Hoe lang ga je dat studiefonds nog zomaar laten staan? »
Alles kwam tot stilstand.
Mijn hart klopte weer, langzaam en zwaar.
Amber vervolgde.
« Natuurlijk krijg je geen tweede kind. Twee jaar en nog steeds niets? Je bent niet meer zo jong, Clara. Steven studeert binnenkort af. Hij heeft dat geld hard nodig. »
Ik keek om me heen en hoopte vurig dat iemand zou ingrijpen. Martin zat erbij alsof hij verlamd was. Zijn gezicht was ondoorgrondelijk – teruggetrokken.
Steven keek niet op van zijn telefoon.
Jays vork raakte het bord met een scherp geluid. Daarna stond hij langzaam op.
‘Amber,’ zei hij kalm maar vastberaden. ‘Wil je het over deze rekening hebben? Laten we erover praten.’
Amber knipperde met haar ogen, duidelijk zonder weerstand te verwachten.
Jay keek haar aan met een koele, beheerste uitdrukking.
« Dit fonds is opgericht voor Robert. Net zoals we het voor Steven hebben opgericht. Gelijke bijdragen voor beide kleinzonen. Want eerlijkheid is belangrijk. »
Steven keek op. Amber verstijfde.
‘Maar je hebt Steven helemaal leeggezogen,’ zei Jay. ‘Je hebt alles van hem afgepakt toen hij vijftien was om een Disney-vakantie te financieren. Je zei dat het voor de herinneringen was. Ik had er geen bezwaar tegen. Maar doe niet alsof Clara en Martin iets hebben wat jouw zoon niet had.’
