Ambers gezicht werd rood.
“Deze reis betekende alles voor Steven.”
‘En nu wil je een tweede kans?’ Jay verhief zijn stem niet, wat de pijn op de een of andere manier nog groter maakte. ‘Dat fonds was opgezet voor de toekomst, niet voor een vakantie. Clara en Martin hebben er zelf jaar na jaar aan bijgedragen.’
Hij draaide zich naar Steven om. ‘Als hij echt vastberaden was, zouden we hem steunen. Maar hij spijbelt, liegt over zijn schoolwerk en is helemaal gefixeerd op TikTok. Zijn cijfers zijn verschrikkelijk en jij verzint constant excuses. Je helpt hem niet. Je houdt hem juist tegen.’
Niemand nam het voor Amber op. Zelfs Steven niet.
« Dit geld is geen beloning voor het bestaan, » zei Jay. « Het was voor een jongen die grote dromen had en hard werkte. Als Steven naar de universiteit wil, kan hij studiefinanciering aanvragen. Of een baan zoeken. »
Hij keek Amber aan. « En je bent je broer en zijn vrouw een verontschuldiging verschuldigd. Je hebt hun pijn bespot. Je hebt hun strijd beledigd. En ik zal mijn testament herzien. »
Amber perste haar lippen samen. Ze keek om zich heen, wachtend op versterking. Niemand bewoog.
Toen mompelde ze binnensmonds: « Niemand gebruikt dat verdomde geld. »
Er is iets in me gebroken.
Ik stond op.
‘Je hebt gelijk,’ zei ik. ‘Niemand gebruikt het. Omdat het van Robert is. En wat zei je net? Dat heeft het gewist.’
Ze knipperde met haar ogen. Ze was geschokt dat ik had gesproken.
« Dat geld ligt niet zomaar te wachten tot iemand anders het komt ophalen. Het hoort bij hem. Het hoort bij ons. Elke dollar kwam van verjaardagen, bonussen, muntjes die we aan betere dingen hadden kunnen besteden. Maar dat hebben we niet gedaan. Omdat we in zijn toekomst geloofden. »
Mijn stem trilde, maar ik ging door.
« Als we geluk hebben, helpt hij zijn broers en zussen misschien ooit nog eens. Maar voor nu? Hij blijft. Onaangeroerd. »
Amber gaf geen antwoord. Ze stond op, pakte haar tas en vertrok. De voordeur sloot zachtjes.
‘En hoe zit het met mij?’ vroeg Steven. ‘Was ze me gewoon vergeten? Typisch.’
‘Maak je geen zorgen, schat,’ zei ik. ‘Oom Martin en opa brengen je naar huis.’
‘Geniet gewoon van je dessert,’ zei Jay. ‘Chocoladecake en citroentaart vanavond. Je moeder moet haar gedrag eens heroverwegen.’
Martin greep mijn hand vast en kneep er stevig in.
‘Hé,’ zei hij zachtjes. ‘Je hebt het juiste gedaan.’
