Binnenin ontdekte ik de omvang van het verraad. Mijn meubels waren weg. Ook de kunstwerken. Mijn huis was omgetoverd tot een vulgair etalag. Mijn dochter, Emily, droeg de sieraden van haar moeder zonder mij aan te durven kijken.
Ik wilde om hulp bellen. Braden griste de telefoon van me af. Voor de gasten beweerde hij dat ik verward, seniel en gevaarlijk was. Twee mannen namen me met geweld mee naar de kelder.
Ze sloten me op in de oude wijnkelder.
Later gooiden ze Beatatrice erin als een nutteloos object. Ik ontdekte de strikjes op haar polsen. Blauwe plekken. Een lijst in zijn zak: een « hondenmenu ».
Ze waren haar langzaam aan het doden.
Toen begreep ik dat het geen nalatigheid was. Het was een plan.
Terwijl ik via de luchtkanalen luisterde, hoorde ik de waarheid: Braden had mijn rekeningen leeggehaald, een overlijdensakte vervalst, mijn zaak vernietigd. Hij was miljoenen schuldig aan criminelen en was van plan mij te laten tekenen, of mij te laten vermoorden.
Mijn eigen dochter wist het. Ze had haar ogen gesloten uit angst haar comfort te verliezen.
Maar Béatatrice was niet gebroken. Ze speelde een rol. Door waanzin te veinzen overleefde ze. Ze gaf me een cruciaal stukje informatie: de code van de kluis.
In deze kluis vond ik het bewijs. Schulden. Valse medische diagnoses. En een telefoon die Braden met zijn schuldeisers verbindt.
Ik had geen extra kracht nodig. Ik had tijd nodig.
