Mijn naam is Althea. Op mijn 26e werd ik schoondochter in een gezin dat meer ontberingen had doorstaan dan de meesten konden verdragen. Mijn schoonmoeder was jong overleden, waardoor mijn schoonvader, Bill Ernesto, alleen achterbleef om vier kinderen op te voeden. Hij had zijn hele leven in het kleine stadje San Francisco gewerkt als akkerbouwer – nooit had hij een baan die hem een pensioen of enige vorm van zekerheid bood.
Alleen ter illustratie
Tegen de tijd dat ik bij het gezin kwam, hadden de meeste van zijn kinderen al een eigen leven opgebouwd en kwamen ze zelden langs. Zijn resterende jaren waren bijna volledig afhankelijk van mijn man en mij. Buren fluisterden: « Ze is maar zijn schoondochter, en toch gedraagt ze zich als zijn fulltime verzorger. Wie doet dat nou voor een schoonvader? » Maar ik zag het anders. Dit was een man die alles had opgeofferd voor zijn kinderen. Als ik me omdraaide, wie zou er dan aan zijn zijde blijven?
Twaalf jaar van beproevingen
Die twaalf jaar waren allesbehalve gemakkelijk. Ik was jong, uitgeput en vaak eenzaam. Toen mijn man naar Manilla vertrok om te werken, moest ik voor onze zoontje en Bill zorgen, wiens lichaam met de dag zwakker werd. Ik kookte, maakte schoon, waste kleren en bracht talloze nachten door op een plastic stoel naast zijn bed, luisterend naar zijn ademhaling.
Op een avond, overweldigd, fluisterde ik: « Bill, ik ben gewoon je schoondochter… soms voelt het te zwaar voor me. » Hij gaf me geen uitbrander of huilde. In plaats daarvan gaf hij me een zachte glimlach, pakte mijn trillende hand en zei: « Ik weet het. Daarom ben ik dankbaar. Zonder jou zou ik hier niet meer zijn. »
Ik ben die woorden nooit vergeten. Vanaf dat moment beloofde ik mezelf dat ik zijn resterende jaren zo vredig mogelijk zou maken. Ik kocht dikke dekens voor hem als de nachten koud werden, kookte soepen als hij buikpijn had en masseerde zijn gezwollen voeten. Ik dacht nooit na over wat hij zou achterlaten. Ik gaf om hem omdat hij in mijn hart al een vader voor me was geworden.
Alleen ter illustratie
Het laatste moment
Op 85-jarige leeftijd vertelde de dokter ons zachtjes dat zijn hart het niet lang meer zou volhouden. In zijn laatste dagen vroeg Bill me vaak om naast hem te komen zitten, zodat hij verhalen uit zijn jeugd kon delen – vissen aan de rivier, verloren liefdes, kinderen opvoeden met niets anders dan zijn handen en hoop. Zijn grootste wens, zei hij, was dat zijn kinderen en kleinkinderen een waardig leven zouden leiden.
