Daniel keek hem niet aan. « Je familie vond het grappig om haar in het nauw te drijven. Misschien moet je je afvragen waarom ze zich daar prettig bij voelden. »
Ethans uitdrukking veranderde van verwarring in afschuw toen hij naar de gespannen halve cirkel van familieleden keek. « Is dat waar? »
Niemand gaf het toe, maar de stilte was luid genoeg. Ethan stapte naast me, zijn kaken spanden zich aan. « Het spijt me, » fluisterde hij tegen me. « Ik had bij je moeten blijven. »
Colleen schraapte haar keel en probeerde haar waardigheid te redden. « Nou… nu alles geregeld is, kunnen we misschien allemaal weer genieten van de viering. »
Maar Daniel schudde zijn hoofd. « Nee. Mijn zus is je haar aanwezigheid niet verschuldigd. » Hij keek me aan. « Wil je blijven? »
Mijn maag draaide zich om. Ik was gekomen in de hoop een band op te bouwen met Ethans uitgebreide familie, maar de harde waarheid was nu onmiskenbaar. Blijven zou betekenen dat ik mezelf zou dwingen naar een plek te gaan waar vijandigheid schuilging achter geforceerde glimlachjes. Dus haalde ik adem en antwoordde zachtjes: « Ik ga liever weg. »
En mijn broers knikten meteen. Geen schuldgevoel, geen aarzeling – alleen stille steun.
We liepen samen naar buiten – Daniel links van me, Marcus rechts, Ethan iets achter ons, stil en gespannen. Zodra de deuren dichtgingen, streek de koele nachtlucht langs mijn huid als een bevrijding. Ik haalde snel adem en besefte plotseling hoe hard mijn hart in die hal had geklopt.
Marcus legde een hand op mijn schouder. « Je had ons eerder moeten bellen, » zei hij zachtjes. « Je hoeft dit soort dingen niet alleen te doen. »
Ik glimlachte zwakjes. « Ik wilde geen scène veroorzaken. »
Daniel snauwde. « Zij hebben de scène veroorzaakt. Jij hebt het net overleefd. »
Ethan kwam naast me staan, zijn schuldgevoel was diep in zijn gezicht gegrift. « Het spijt me zo. Ik had nooit gedacht dat ze… »
« Ethan, » onderbrak ik hem zachtjes. « Ik weet dat je dat niet gedaan hebt. Maar dit mag niet nog een keer gebeuren. »
Hij knikte meteen, met een vastberaden blik. « Dat zal niet gebeuren. Ik zal ze aanpakken. En als ze je niet met respect kunnen behandelen, dan verdienen ze het niet om deel uit te maken van ons leven. »
Dat te horen verzachtte een verborgen angst die ik zelfs voor mezelf niet had toegegeven. Ik was met Ethan getrouwd omdat hij aardig en standvastig was, maar ik was bang dat zijn loyaliteit aan mijn familie mijn waardigheid zou overschaduwen. Vanavond bewees hij dat hij de waarheid zag en bereid was er recht op te staan.
Terwijl we naar de parkeerplaats liepen, vertraagde Daniel en keek me aan. « Weet je, » zei hij met een veel zachtere stem dan in de hal, « je hebt je beter staande gehouden dan de meeste mensen zouden hebben gedaan. Ik ben trots op je. »
