De eerste barst
« Serieus, Mark? » zei Linda met een doordringende stem. « We praten over moeilijkheden bij het betalen van boodschappen, en zo geef jij je geld uit? »
De kamer verstijfde. De gesprekken stopten abrupt. De gasten keken naar beneden en deden alsof ze zich op hun borden concentreerden.
« Mam, » antwoordde Mark vastberaden maar kalm, « ik heb hier al lang voor gespaard. Alles is goed. »
Maar ze liet niet los. Voorover leunend verhardde ze haar toon nog verder: « Het huis van je zus valt uit elkaar, ze heeft hulp nodig. En jij, verspil je geld aan sieraden? Dit is onverantwoordelijk. »
Ik voelde mijn wangen gloeien. « Maar… Het is mijn verjaardag, » zei ik, terwijl ik probeerde kalm te blijven.
Ze antwoordde meteen: « En je moeder, Mark? Ze heeft nog nooit iets zo moois van jou ontvangen. »
Zijn woorden kwamen als een klap in zijn gezicht aan. Om ons heen, met gesloten gezichten, was het ongemak voelbaar. De avond, een paar minuten eerder zo vrolijk, viel weg in een zware stilte.
Het breekpunt
Linda ging verder, terwijl ze verwijten en beschuldigingen aan elkaar heerste: ondankbaarheid, egoïsme, onvoorzichtigheid. Elk woord maakte de lucht zwaarder. Ik keek om me heen: niemand durfde in te grijpen. De brok in mijn keel groeide, en de vreugde die ik voelde was volledig verdwenen.
Toen begaf iets in mij het.
Ik verwijderde langzaam de ring van mijn vinger. De diamant ving nog één laatste glans voordat ik hem op de tafel voor haar legde.
« Als dit cadeau je zo dwarszit, neem het dan aan, » zei ik met een kalme maar vastberaden stem. « Wat voor mij telt is niet deze ring, maar het feit dat ik een man heb die van me houdt. Je bent te druk met vergelijken, oordelen, tellen. Het gaat niet om het geld, Linda. Het is een kwestie van verlangen. »
De stilte die volgde was bruut, bijna pijnlijk.
Linda’s gezicht werd rood. Ze sprong op, pakte haar tas en verliet het huis, waarbij ze de deur achter zich dichtgooide.
